Willem Bronkhorst werd geboren in Warmenhuizen op 14 november 1915. Zijn ouders waren: Wilhelmus Bronkhorst (directeur van het sanatorium Berg en Bosch,  grondlegger van de tubercelosebestrijding en eerste hoogleraar in de longziekten in Nederland) en Margareta Bouwina Vitringa.

Van 1928-1934 studeerde hij aan het St. Dominicuscollege te Neerbosch waar hij het staatsexamen gymnasium-a deed. In het gezin Bronkhorst was het vanzelfsprekend dat je je gaven en mogelijkheden moest benutten, ook voor het welzijn van anderen. Wim koos voor het priesterschap en het leven in dominicaans gemeenschapsverband.

Op 17 september 1934 begon hij met zijn noviciaat in Huissen, waar hij op 18 september 1935 zijn kleine professie aflegde. Hij studeerde filosofie in Zwolle en theologie in Nijmegen. Op 28 juli 1940 werd hij priester gewijd door bisschop A.F. Diepen in het Albertinum te Nijmegen. Zijn eerste mis deed hij in de kapel van het sanatorium Berg en Bosch.

Vanwege de oorlog (bezetting van het Albertinum) verbleef hij in Neerbosch, Venlo, Huissen en Berg en Bosch.

Op 20 september 1945 vertrok hij naar Zwolle. Op 21 maart 1946 werd hij de rechterhand van de magister van de fraters studenten. Van 17 oktober 1949 tot augustus 1961 was hij de magister van de fraters studenten in Zwolle. Hij was in Zwolle ook docent in de ‘natuurfilosofie’. Tevens liet hij de studenten stukken schrijven, opdat zij die bekwaamheid meer en meer zouden verwerven. Voor de studenten was hij ruimhartig want het ging hem niet zozeer om het letterlijk naleven van regels en wetten, maar om het handelen in de geest ervan.

Op 8 december 1965 werd hij prior gekozen op het Dominicuscollege van Neerbosch. Hij zou dat drie perioden van telkens drie jaar blijven. Hij vertaalde in die tijd de psalmen in het Nederlands. Deze vertaling werd  later gekozen voor opname in het ‘Getijdenboek voor elke dag’ omdat deze zich goed laat bidden.

Van 1973 – 1977 was hij lid van het hoofdbestuur van de dominicanen.

In de tijd, dat hij op het Dominicuscollege was, is hij zeer actief geweest in de zaken van het onderwijs, ook op landelijk niveau.

Zijn kloosternaam Adelbert werd vaak verkort tot Ad of Bertus, wat hij geen mooie roepnaam vond. Daarom liet hij zich vanaf 1990 weer Wim noemen.

Hij was als archivaris van de provincie werkzaam van 1981 – 1996. Hij heeft het archief uitstekend opgezet. Jan Wenting heeft hem, toen hij zelf archivaris was, daarom geroemd.

Toen het Dominicuscollege gesloten werd in 1986, trok hij naar het Albertinum. En bij de sluiting daarvan in 1995 nam hij zijn intrek in het klooster van Huissen.

Hij bleef daar tot op hoge leeftijd preken, maar zei erbij dat je het hem rustig zou mogen zeggen wanneer het beter was dat hij zou stoppen met preken. Zijn 60-jarig priesterschap heeft hij in 2000 gevierd in het teken van dankbaarheid: dankbaar voor zijn ouders, leermeesters en zijn medebroeders waar hij zich thuis bij voelde en waar hij zichzelf kon zijn.

In Huissen was hij lid van de historische kring aldaar vanwege zijn grote interesse in geschiedenis.

Uit de functies die hij bekleed heeft, blijkt hoe Wim gewaardeerd werd. Vele medebroeders spreken bijvoorbeeld nog geregeld met waardering over zijn optreden als magister van de studenten. Hij was altijd zeer benaderbaar. En een mooie eigenschap was, dat hij veel kon relativeren.

In 2010 verhuisde hij naar het Berchmanianum. Het leven vond hij mooi genoeg geweest. ’s Nachts – vroeg in de morgen van Witte Donderdag – op 28 maart is hij rustig in zijn slaap gestorven.

Moge hij in God geborgen zijn!

Zie ook: Een dankbare herinnering aan Wim Bronkhorst