‘Misschien is dat wel de diepe oecumene: de eenheid van alles en allen in God beseffen, voorbij alle woorden, discussies, verschillende opvattingen, heilige overtuigingen.’
God tot leven zien komen in mensen. Daar draait ons leven om. Dan kunnen we in alle verbondenheid dragen wat ons overkomt en iets zeggen als: doe maar wat moet gedaan.
'Laat me niet staan in mijn aarzelend groeiende vertrouwen'
‘We bidden niet in de eerste plaats opdat de wéreld door ons toedoen zou veranderen, maar opdat de wereld óns niet verandert, onze ziel niet in haar greep krijgt.’
Het is een hele kunst om van beelden van lijden niet weg te kijken, maar de onmacht die ze stichten te verdragen, en er met mijn hart en mijn ziel bij te blijven.
Onze samenleving wil wel wonden helen, maar liefst zonder ermee in aanraking te komen. Tegenover die houding kan het optreden van Jezus niet anders dan als pijnlijk worden ervaren.
Geloof ik in God, omdat ik echt geloof, dat liefde en barmhartigheid het laatste woord hebben? Of toch meer als een soort geestelijke levensverzekering?