‘Paus Franciscus noemt ons elkaars broers en zussen en die kies je niet, die worden je gegeven.’

‘Kunnen we even afrekenen?’

Afgaand op nieuws- en praatprogramma’s hebben we het zwaar: de coronatijd brengt eenzaamheid en ongeduld.

De verloren zoon, een raar verhaal.

‘Als je vertrouwen fundamenteel is geschaad, dan kan dat een gevoel geven van eenzaamheid en verdriet, alsof je in een woestijn geworpen wordt.’

‘”Wilt u aan dat tafeltje gaan zitten?” Daar had ik op dat moment helemaal geen zin in.’

‘Wat verlang ik eigenlijk? Straks als de pandemie voorbij is?’

‘We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, dacht ik nog: vandaag jij, morgen ik.’

‘Met onze studenten ervaar ik de woestijn waarin we zitten: de rek is er een beetje uit en daardoor zijn we geneigd elkaar de maat te nemen.’

‘Leven in navolging, mijn vijanden liefhebben, sounds like I am a long way from home…’

‘In de woestijn van de veertigdagentijd worden we ook door Jezus uitgenodigd om maar eens flink op te ruimen.’

‘De woestijn is de ruimte die me nu gegund wordt, waarin ik kan zoeken naar nieuwe deuren die straks voor mij zullen opengaan.’

‘Ik heb er soms moeite mee dat er mensen zijn die voorbij lijken te leven aan zorg voor de aarde en voor de meest kwetsbare mensen.’

‘U weet wat wij nodig hebben: geen redding als een donderslag bij heldere hemel, maar adem om het uit te houden.’

In de woestijn van corona kan ik mijn eigen motieven scherper zien.

‘”Drink je weer?”, vraag ik – ze pakt de fles witte wijn uit de kast en zet ‘m aan haar mond.’

‘Is het raar als ik zeg dat het afgelopen jaar al één groot vasten was?’

‘Soms duurt de woestijn maar even – soms komt er geen einde aan.’