U bent bij mij;
uw stok en uw staf,
zij geven mij moed.

Jan Versantvoort
Johannes Judocus Cornelis
dominicaan

Jan werd geboren in Eindhoven op 23 mei 1935 in een gezin van acht kinderen, drie jongens en vijf meisjes. Jan vormde met zus Thera een tweeling. Zijn ouders waren Henricus Waltherus Versantvoort en Maria van de Water. De zussen Mia en Betsie en broer Cor zijn inmiddels al overleden.

Na de middelbare school volgde hij de middelbare school bij de Norbertijnen in Heeswijk en de Latijnse school in Gemert. Na een korte zoektocht kwam hij bij de Dominicanen in Huissen, waar hij in september 1957 met het noviciaat begon. In dat noviciaatjaar overleed zijn moeder.

Jan volgde samen met zijn klasgenoten de studie in Zwolle en op het Albertinum in Nijmegen. In het derde jaar op het Albertinum liep Jan rond als de ‘deken van de fraters’, d.w.z. degene, die allerlei zaken voor zijn medebroeders moest regelen en behartigen.

Een jaar na de priesterwijding in 1964 werd hem gevraagd te gaan werken in Zuid-Afrika. Hij is daar gebleven tot september 2008. De laatste jaren klaagde hij over geheugenverlies. Dat was hem parten gaan spelen na een ondergane bypass-operatie.
Jan is al die jaren in vele parochies van het bisdom Kroonstad actief geweest. Het was dat bisdom, dat vele jaren toevertrouwd is geweest aan de Nederlandse dominicanen met o.a. Gerard van Velsen en Hans Brenninkmeijer als bisschoppen. Jan werkte er in Odendaalsrus, in Kroonstad, in Meloding-Virginia en in Sasolburg, waar hij een nieuwe kerk bouwde.
Vanaf 1999 was hij opnieuw – samen met Harry Penninx – in Kroonstad. Daar had hij de zorg voor twee kerken: St. Peter en St. Albert. Bij deze beide kerken wist hij twee grote activiteiten-zalen te bouwen, heel belangrijk voor de vele samenkomsten die door de mensen georganiseerd worden. Hij genoot er zichtbaar van toen bisschop Steve Brislin hem op zijn ziekbed de foto’s toestuurde van de laatste zaal, gereed gekomen na zijn vertrek.

Was Jan dertig jaar lang de diocesaan chaplain voor de jeugd, ook toen hij daarmee opgehouden was kwamen zijn opvolgers nog vaak bij hem om zijn adviezen te vragen.
Maar naast de jeugd, had hij ook heel veel aandacht voor de zieken en de ouderen.
Jan is een sjouwer geweest. Hij had moeite met de talen, zo belangrijk in Zuid-Afrika. Bij zijn afscheid koos hij – met  een zekere zelfspot – de woorden van Jeremia: ‘Ach, Heer God, ik kan niet spreken; ik ben veel te jong. Maar de Heer antwoordde: Zeg niet: ik ben veel te jong. Ga naar iedereen tot wie Ik je zend.’

Vele jaren was hij lid van het consilie van het vicariaat en ook consultor voor de bisschop van Kroonstad.

Jan was zeer gehecht aan zijn familie. Jos, zijn oudste broer en Corrie betekenden veel voor hem. Ook Thera, zijn tweelingzus, en Theo, Joke en Michel, Riki en Hans en Brigitte, de echtgenote van de overleden broer Cor keken uit naar Jan’s definitieve terugkeer naar Nederland  Jan was zeer trouw aan vriendschappen. Wim Kester, hier aanwezig, is daar een duidelijk voorbeeld van. Wim en Jan zijn al die jaren zeer bevriend geweest.

In september van 2008 kwam Jan definitief terug naar Nederland. Het was een zeer grote overgang voor hem, maar hij was er aan toe om met werken te stoppen. Hij raakte uitgeput. Hij kwam in een heel ander klimaat terecht. Bij Ad Willems ging hij te rade om het een en ander vanuit dit nieuwe denkklimaat te gaan lezen..
Begin dit jaar openbaarde zich bij hem een zeer kwaadaardige tuberculose, die hem maandenlang op de ‘intensive care’ bracht. Het zijn zeer zware maanden voor hem geweest, ondanks de zeer goede en hartelijke zorg die hij daar ontving. Jan is daar heel frequent bezocht door familie, medebroeders en vrienden.
In de vroege morgen van 5 juli 2009 overleed hij – toch nog plotseling – in het Radboudziekenhuis van Nijmegen.

Wij moeten Jan nu loslaten. Maar we zijn dankbaar voor zijn leven en voor het vele wat hij voor ons en velen betekend heeft.

Moge hij nu in God geborgen zijn!