… want dan kan ik beter vertrekken’. Dat is de titel van een portret van dominicaan Jan Laan in De Nieuwe Koers. 'Misschien is dit wel genoeg: dat ik een glimlach op andermans gezicht kan toveren.’
De Nieuwe Koers (‘Onbeschroomd christelijk, kritisch en betrokken’) maakte een portret in de serie Goede Gesprekken. Jan Laan (1940) is dominicaan in Zwolle, woonde en werkte lange tijd in Rotterdam.
Jan: ‘Het schijnt dat alle cellen van je lichaam zich elke acht jaar vernieuwen. Zelf stel ik me ook elke acht jaar de vraag of de weg van de dominicanen mijn weg is. Dat jaar twijfel ik en spreek ik er met mensen over. Ik heb net weer besloten nog een tijdje te blijven.’
Bij zijn gouden priesterfeest in 2018. Foto Ramon Mangold
(…) ‘Als dominicanen vormen we een familie. We hebben elkaar niet gekozen omdat mijn medebroeder zo’n aardige kerel is, maar omdat we erop vertrouwen dat eenieder de weg van Jezus probeert gestalte te geven. Maar: over onze diepste gevoelens praten, daar zijn we niet zo goed in. Ik leerde dat pas in de jaren negentig, bij een psycholoog, en ik vond het weldadig.’
‘De laatste drie jaar is mijn gezondheid, met name mijn hart, hard achteruitgegaan. Ik ben afhankelijk van artsen geworden, en na een heupoperatie had ik voor het aan- en uitkleden thuiszorg nodig. Maar ik moet eerlijk zeggen dat me dat bést bevalt. Die mensen gaan enorm zuiver en kies met me om, met enorme liefde.’
Een link naar het hele verhaal staat hieronder. En als je dan toch aan het lezen bent: De Nieuwe Koers plaatste ook net een portret van lekendominicaan en hoogleraar theologie Erik Borgman: ‘Ik werd in mijn leven steeds weer gevonden’.
