door Nikki Apeldoorn
Ascensión leefde in een tijd waarin veel missionarissen naar gekoloniseerde landen trokken om daar het ‘goede nieuws’ te brengen aan de inheemse bevolking. Ik durf niet te zeggen of zij helemaal vrij was van deze koloniserende houding en ik wil haar ook niet idealiseren, maar ik ontdek in haar wel veel overeenkomsten met een andere grote dominicaan eeuwen daarvoor, Bartolomé de las Casas.

Hij verzette zich in zijn missie tegelijkertijd tegen de dominerende koloniserende machten. Het ‘goede nieuws’ van deze categorie missionarissen was niet (enkel) het christendom en de bevrijding van zonden, maar vooral de waardigheid van ieder mens en de (materiële) bevrijding van wereldse onderdrukking en uitbuiting.

Ascensión Nicol werd op 14 maart 1868 als jongste van vier kinderen in Tafalla in Spanje geboren. Op haar veertiende ging ze naar de kostschool in Huesca. Door het contact met de dominicanen aldaar begon ze over haar eigen roeping na te denken en geleidelijk aan begreep ze dat God haar naar het religieuze leven leidde.

Daarom besloot ze aan het eind van haar opleiding om dominicanes te worden. In 1885 begon ze met haar noviciaat, waarna ze een jaar later haar eerste geloften uitsprak. Aansluitend begon ze haar werk als lerares, wat ze 28 jaar lang zou doen totdat een nieuwe roeping zich voordeed.