Waarom eren we onze voorouders, waarom staan we stil bij allen die in stilte of naamloos verdwenen, hoe zien we ons eigen leven in zijn korte doorgang?’
Marcel Braekers OP
In de 13e eeuw leefde in Henegouwen een bijzondere begijn: de mystica Marguerete Porete die tot de brandstapel werd veroordeeld omwille van haar boek ‘Le miroir des âmes simples et anéanties’.
Pas de laatste decennia kreeg men opnieuw aandacht voor haar vooral omdat zij inspirerend was voor de Rijnlandse mystiek. Was het omdat men moeilijk kon verdragen dat een vrouw over theologie schreef? Of omdat haar mystiek zo’n complexloze vrijheid ademt dat men vanuit kerkelijke overheid haar tot de brandstapel veroordeelde?
In haar boek beschrijft ze hoe de kracht van de liefde alle tegenstellingen doorbreekt, belangrijker is dan de sacramentele beleving, belangrijker dan armoede of rijkdom, belangrijker dan leven of dood, belangrijker zelfs dan het besef door God te zijn aanvaard. Het enige wat ons rest in onze wereld van denken, van plannen maken en van verbeelden is de liefde die als een onstuitbare kracht alles overstijgt.
(…) Vandaag op het feest van alle heiligen moet ik aan deze krachtige visie denken. Waarom eren we onze voorouders, waarom staan we stil bij allen die in stilte of naamloos verdwenen, hoe zien we ons eigen leven in zijn korte doorgang? Ik denk dat een positief antwoord alleen mogelijk is wanneer we kijken vanuit die ongrijpbare kracht waarover Porete spreekt. Alle vragen over leven, dood en verrijzenis hebben slechts zin als men ze plaatst tegen de achtergrond van dit geloof.
Ontleend aan de preeksuggestie op www.preekvandeweek.be. Lees hier de hele tekst.
