inds het aftreden van Benedictus XVI, tien jaar geleden, is de sfeer in de rk-kerk ingrijpend ten goede veranderd, schrijft Erik Borgman OP op debezieling.nl. Hij pleit ervoor de nalatenschap van de vorige paus in dit licht opnieuw te bezien.
door Erik Borgman OP
(…) Naar mijn gevoel is de sfeer in de kerk gedurende de bijna tien jaar dat het pontificaat van paus Franciscus inmiddels duurt, ingrijpend veranderd. Het belangrijkste is dat de kerk de plaats heeft ingenomen die het Tweede Vaticaans Concilie haar heeft toegewezen: middenin en ten dienste van de wereld.
(…) Last but not least is er een synodaal proces in gang gezet waarbij alle gelovigen wordt gevraagd mee te denken en te mediteren over de weg naar de toekomst die de Heilige Geest de kerk wijst. De Rooms-Katholieke Kerk heeft zichzelf lang gedefinieerd als principieel hiërarchisch.
De documenten van het Tweede Vaticaans Concilie braken met deze visie, maar ontwikkelden uiteindelijk geen overtuigend alternatief. Nu presenteert dat zich, onder leiding van paus Franciscus, als principieel synodaal. Niet alleen als ‘Gods volk onderweg’, zoals in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, maar als een volk in gesprek en in gebed over de weg die zij onder leiding van de Geest te gaan heeft. Sprekend, maar vooral ook luisterend.
Ik zal niet zeggen dat hiermee alle problemen zijn opgelost. Maar de vragen en problemen komen op tafel en worden opmerkelijk vrij besproken. Vanuit dit perspectief zullen wij nu anders naar de erfenis kijken van theoloog Joseph Ratzinger en paus Benedictus XVI. Katholiek Nieuwsblad signaleerde al hoe hij een begin maakte met de aanpak van het seksueel misbruik aan en de weg vrijmaakte voor Laudato si’.
