Dit is inclusiviteit, en het is het grootste dat we elkaar te geven hebben: met liefde te kijken, zelfs naar wat stom, pijnlijk en kwalijk is.’
Meer en meer wordt een kerk als deze een vreemde plaats, waar een heel ander evangelie klinkt dan dat van de individualisten en de seculieren. Zij zeggen dat je moet geloven in jezelf! Dat jij er wat van moet maken! Dat je er alles uit moet halen wat er in zit – wat ik een afschuwelijk lelijke metafoor vind voor ons bestaan.
Maar: dit is alleen goed nieuws voor een enkeling die tot grote hoogten stijgt. En als die enkeling tegenslag heeft, faalt, oud wordt en dood gaat is het ook voor hem of haar geen goed nieuws meer.
Het goede nieuws van Jezus van Nazareth geldt voor iedereen en het zegt iets anders. Hij vertelde dat we de liefde en de voortdurende vergeving van God en van elkaar nodig hebben om tot bloei te komen. Niemand van ons kan zonder op zijn minst één mens die jou ziet en kent en die zich verheugt als jij tevoorschijn komt. En dan niet om er zelf wat aan te hebben, maar uit nieuwsgierigheid naar de ontvouwing van het wonder dat jij bent, dat elk van ons is. Want het is waar: jij bent een van de ruim zeven miljard en je leven is in een flits voorbij. En tegelijk – en / en – ben je volstrekt uniek, een geliefd kind van de Levende, Eeuwige, Wordende.
Als je van iemand houdt – een kind, geliefde, vriend, familielid, kerkgenoot – dan kijk je hem of haar tevoorschijn. Dan komt er warmte, creativiteit, contact tevoorschijn. En ook komen er butsen en builen en schrammen aan het licht, en alle mogelijke ondeugden die we óók hebben.
Dit is inclusiviteit, en het is het grootste dat we elkaar te geven hebben: met liefde te kijken, zelfs naar wat stom, pijnlijk en kwalijk is. Zelfs als het betekent dat we elkaar loslaten, gek genoeg.
Het briljante van de traditie van en-en die we hier beoefenen is dat het vertelt dat God alles gebruikt.
Zoals hij dol blijft op een volk dat keer op keer afgoden achterna liep.
Zoals wij dat nog steeds doen.
Zoals Jezus leerlingen koos die tergend langzaam van begrip zijn.
Zoals wij dat nog steeds zijn.
Zoals de evangelisten niet hun best deden om het geklungel van de apostelen weg te lakken met zwarte balken, maar het juist opschreven, als integraal deel van het verhaal van verlossing en bevrijding, tot in alle eeuwen.
*
Uit de preek van Arjan Broers, die op 17 oktober werd ingezegend als pastor van de Dominicus Amsterdam. Lees of beluister hier de hele tekst.
