an God ook scheiden wat mensen hebben verbonden – of is het mogelijk dat God al lang anders naar een relatie kijkt dan de menselijke beoordeling?
Marcel Braekers o.p.
Toen ik de evangelietekst van deze zondag over echtbreuk las, dacht ik een andere tekst te nemen of op een andere zondag het woord te nemen, maar dat vond ik maar laf. Ik heb 40 jaar in de hulpverlening gestaan en ben met zoveel verschillende situaties geconfronteerd dat ik me verplicht voel om vanuit mijn ervaring eerlijk te spreken.
Niet alleen ik, wij allen ondervinden hoeveel relaties van korte duur zijn alsof het maar een spel is. Maar in veel gevallen beseffen we ook hoeveel leed er dikwijls binnen die relatie wordt geleden vooraleer men besluit te scheiden. De kinderen zijn meestal de dupe maar in een aantal gevallen is scheiden een keuze voor het minste leed.
Als hulpverlener heb je de neiging om het allemaal van de pragmatische kant te bekijken en met het koppel na te gaan wat hier en nu het meest haalbare is.
Dat is zo niet in het evangelie: “Wat God heeft verbonden zal de mens niet scheiden” staat in de tekst. Maar wat heeft God verbonden? Ik vermoed dat het niet voldoende is dat twee mensen seksuele gemeenschap hebben maar dat het om koppels gaat die elkaar voor het altaar hun ja-woord hebben gegeven (bedenk daarbij vanaf pas de 11e eeuw de gewoonte was dat die verbintenis door een priester werd bekrachtigd, daarvoor was het een overeenkomst tussen twee families). Dat kan Jezus of de evangelist natuurlijk nog niet bedoelen, want het huwelijk was nog geen sacrament.
Een gekke vraag daarbij: kan God ook scheiden wat mensen hebben verbonden? Of is het mogelijk dat God al lang anders naar een relatie aan het kijken is dan de menselijke beoordeling?
Begin van de preeksuggestie van de dominicaan Marcel Braekers uit Leuven, op de Belgische Preek van de Week. Lees hier de hele tekst.
