arabels zijn als een grote spiegelbal die in de kamer hangt: we zien de hele kamer, ons hele leven, weerspiegeld – en ook de verteller.
Jan van Hooydonk o.p.
Zou ik zo kunnen leven: mijn bestaan als een geschenk ontvangen en beamen? Zaaien zonder garantie?
Ik beluister de parabels die wij vandaag horen, als een pleidooi voor vertrouwen, voor hoop, een pleidooi om wél de handen uit de mouwen te steken, maar zonder verbetenheid. Er schuilt dus wel degelijk een opdracht voor ons in deze parabels. Maar er is méér.
Parabels zijn als een grote spiegelbal die in de kamer hangt, zei ik. We zien daarin de hele kamer, ons hele leven, weerspiegeld. Maar we zien daarin ook de verteller van de parabel weerspiegeld. Die verteller is Jezus. Deze parabels zijn daarom voor ons niet alleen een opdracht, maar ook blijde boodschap. Zij spreken een belofte en een werkelijkheid uit. Deze parabels spreken over de levensweg van Jezus. Hij zelf is in deze gelijkenissen op meerdere manieren aanwezig.
Om te beginnen: Jezus is de zaaier die onder ons zijn woord uitzaait. Ook hij kende bij voorbaat het resultaat van zijn inspanningen niet. Maar toch: hij heeft gezaaid, hij heeft liefgehad.
Tegelijkertijd is Jezus in deze parabels ook het zaad dat gezaaid wordt. Zo gelezen gaan deze parabels niet alleen over Jezus’ leven, maar ook over zijn sterven en opstanding. Jezus zelf moest immers als een graankorrel in de aarde gezaaid worden. Hijzelf moest de dood ondergaan om tot nieuw leven te komen. Nieuw leven, niet alleen voor hemzelf, maar voor alle mensen. Nieuw leven dat hem en ons geschonken wordt door God.
Ten slotte, Jezus is in deze parabels ook aanwezig als de aarde. Elk klein zaad, elke kleine daad van goedheid en liefde die wij in ons leven zaaien, zal vrucht dragen, wanneer wij in deze aarde, in Jezus dus, geworteld zijn.
*
Uit de overweging van lekendominicaan Jan van Hooydonk in de oecumenische viering in de Stevenskerk in Nijmegen, op 13 juni 2021. Lees hier de hele tekst.
