Soms duurt de woestijn maar even – soms komt er geen einde aan.’
Evangelie van de dag: Lucas 9, 22-25
Elk leven kent zijn woestijnperiodes. Het overkomt je gewoon. Mij ook. Ziekte. Zorgen. Angst. Het verlies van een partner. De dood van een ouder. Ruzie, gedoe. Soms duurt de woestijn voor even. Soms komt er geen einde aan.
Jezus zegt vandaag: ‘Wie achter mij aan wil komen, moet zichzelf verloochenen en dagelijks zijn kruis op zich nemen en mij volgen.’
Dágelijks je kruis opnemen, daar las ik overheen. Dulden kruis en woestijn misschien geen uitstel? Is jezelf verloochenen dat je niet toegeeft aan je eerste impuls om kruis en woestijn te negeren? Dat je beseft dat je nog wat te kiezen hebt wanneer verdriet, pijn en moeite je overkomen?
Je kunt er omheen leven, het uitzitten of doen alsof het er niet is. Je kunt het ook onder ogen zien, je kruis oppakken en door de woestijn sjokken die daarbij hoort. Om er uiteindelijk anders uit te komen. Met een scherper oog voor het kruis en de woestijn van de mensen om je heen.
Sipke Draisma o.p.
In de eerste week krijg je overdenkingen van Holkje van der Veer, Sipke Draisma, Margot van Veen en Suzanna Louwerse.
