aten we leven vanuit de verwondering ook over de kleine goedheid van gewone mensen.
Jan van Hooydonk o.p.
Wie leeft van Gods genade, beleeft het leven primair als een geschenk. Maar onze wereld en wellicht ook onszelf, gaat dat ‘leven van Gods genade’ vaak niet zo makkelijk af. Dat komt onder andere omdat ons permanent wordt voorgehouden dat wij zélf ons leven ‘maken’. Je moet ‘je kansen pakken’, heet het, je bent immers ‘de architect van je eigen leven’.
Ons leven heet dan een ‘project’ te zijn of, wat sympathieker, een ‘kunstwerk’. Het welslagen van dat project of kunstwerk lijkt helemaal van onszelf af te hangen. Wee dus degenen bij wie dit project mislukt. De gevolgen van deze levenshouding zijn er voor menigeen naar: stress, overspannenheid en burn-out.
Het evangelie wijst ons vandaag een andere weg, de weg van ontvankelijkheid voor God en voor onze medemensen. Laat ons dus als ouderen met belangstelling en vreugde genieten van de levenslust en inzichten van jongeren, en laat de jongeren op hun beurt zich laven aan de wijsheid die hopelijk onder ouderen aanwezig is.
Oud of jong, wij allen worden uitgenodigd om te leven als Simeon en Hanna: leven vanuit de wijsheid die ons overgeleverd is – ‘overlevering’ is een ander woord voor ‘traditie’ – en leven vanuit de verwachting van toekomst en bevrijding, maar bovenal, zoals andermaal Simeon en Hanna, leven in ontvankelijkheid voor wat ons in het heden geschonken wordt, leven in verwondering voor wat zich op dit eigenste moment voor onze ogen voltrekt: het wonder dat God elk ogenblik nieuw is en elke dag weer in en onder ons geboren wordt.
Verwondering en blijdschap over wat zich, dwars door alle ongeluk en leed heen, hier en nu aandient aan schoonheid en bevrijding. Verwondering zeker ook over wat de Vlaamse theoloog Roger Burggraeve noemt ‘de kleine goedheid van gewone mensen’.
*
Uit de overweging van lekendominicaan Jan van Hooydonk in het Oecumenisch Citypastoraat in de Stevenskerk in Nijmegen op 27 december 2020. Lees hier de hele tekst.
