'Om het heil der zielen'

Ineke van Cuijk o.p.

Verkondig het evangelie om het heil der zielen. Deze opdracht van Dominicus doet in deze tijd wel een enorm appèl op ons/mij. Van oudsher kennen we de term zielzorgers! Hoe kun je in deze coronatijd zorgen voor de zielen van de mensen die aan je zijn toevertrouwd én je eigen ziel?

Wat ik vooral merk is dat mijn emotie wat meer aan de oppervlakte zit. Ik raak sneller in tranen als ik in verdrietige situaties verzeild raak – dichtbij of verder weg.

Onlangs hadden wij als lekendominicanen een retraite met het thema: Ziel in beweging. We kennen vele gezegden en uitspraken rondom het woord ziel. Je ziel maakt verbinding tussen boven en beneden, hoofd en benen, tussen binnen en buiten, tussen God en mens. De joodse traditie plaatst de ziel (nefesj) rondom de keel. ‘Het grijpt je naar de strot’. En ik merk dat er veel in die keel van mij gebeurt…

In het begin van de coronatijd gaf de lockdown een zekere rust. De agenda raakte leeg, ik kreeg meer tijd om te lezen, te wandelen, te mijmeren. Ook drongen zorgen zich op. Toch had het wel wat, dat ‘kluizenaarsbestaan’. Langzaam maar zeker werd de wereld weer wat groter en konden (voorzichtig) allerlei activiteiten aangepast doorgang vinden.

Steeds meer merk ik dat er vele gezichten van corona zijn.

Bezinning: al met al is het leven (voor mij) minder gejaagd, de agenda leger. Door veel te lezen raak ik geïnspireerd door verschillende schrijvers: Rutger Bregman (De meeste mensen deugen), de biografie van Ida Gerhardt, Camus (De pest), Hannah Arendt met haar visie op goed en kwaad. Bijbelteksten en psalmen komen anders binnen en geven letterlijk en figuurlijk ruimte aan mijn ziel. Ze bieden zelfreflectie en meditatie. Me te verhouden tot de auteur en/of de tekst leveren inzichten op: tel je zegeningen. Het kan/mag soms best wat minder van alles. We leven in een goed land. Ik ben een gezegend mens.

Verdriet: veel mensen hebben dierbaren verloren aan deze ziekte of kampen nog met de gevolgen van besmetting. Bij veel uitvaarten kon ik niet persoonlijk afscheid nemen en nabestaanden condoleren door fysiek aanwezig te zijn. Bepaalde herdenkingsdagen zoals na een overlijden of bij een jubileum konden niet gevierd worden. En dan zijn er nog al die mensen die hun werk dreigen te verliezen.

Zorgen: waar moet het met onze wereld naar toe? Het is schrikken hoe lastig het voor mensen is om te ontdekken dat de wereld niet maakbaar is. Alsof dat altijd wel zo geweest is.

In een gelovig perspectief weten we van leven en van dood. Iedere dag, iedere minuut kan je wereld helemaal instorten. Maar geloven dat het ná Goede Vrijdag altijd weer Pasen wordt, houdt mij op de been. En samen met Stijn Fens bid ik een deel uit het Aramese Onze Vader (Trouw 10 oktober): ‘Geef ons wat we elke dag nodig hebben aan brood en aan inzicht. Maak los de koorden van fouten die ons vastbinden aan het verleden, zoals wij ook anderen hun misstappen vergeven’.

En zo kunnen we in het spoor van Dominicus zielzorgers zijn!

*

Reageren? Meedoen? Stuur een e-mail.