Waarom professie doen?

Met de professie verbinden zij zich voor drie jaar aan de Orde der Predikers als lekendominicaan. Na drie jaar volgt de bekrachtiging, die zal dit jaar uitgesproken worden door Suzanna Louwerse.

Bij een professie hoort eigenlijk een volle kerk, met veel van de 62 lekendominicanen, familie, vrienden en zusters en broeders van andere geledingen. Dat gaat dit jaar helaas anders, maar op de 25e is op deze site de liturgie te vinden en de link naar de kerk-tv.

Marie-José Dusseldorp

Als je 68 bent en je sluit je aan bij een religieuze orde, wat bezielt je dan?

De vraag krijg ik niet vaak, omdat ik met niet veel mensen over deze stap heb gesproken. Voor mij is het een min of meer logisch gevolg van een hele levensweg, waarin geloof en kerk (-muziek) een dominante plaats innemen.

Al ruim dertig jaar kom ik over de vloer bij de dominicanen in Zwolle, soms meer, soms minder frequent, afhankelijk van hoe het leven loopt. Ik kreeg een benoeming als justitie-aalmoezenier, mede omdat ik ‘mijn religieuze leven goed op orde had’, zoals men zei. In die tijd nam ik dagelijks deel aan het ochtendgebed in het klooster als bron van inspiratie en aan de wekelijkse vrijdagvespers.

Toen ik in Leeuwarden gestationeerd werd, werd het ochtend-bidden onmogelijk. Zo werkt het leven volgens mij. Na mijn pensionering pakte ik de draad weer op, maar om diverse redenen – zoals nu corona – komt het meebidden er niet van.

Toch ben ik verbonden met de dominicaanse familie, vooral in Zwolle. Het wordt tijd om de volgende stap te zetten, me ook echt te verbinden aan de grote gemeenschap en me mede verantwoordelijk te weten voor het voortbestaan van het dominicaanse leven in onze lage landen.

Het motto contemplata alliis tradere, uitdragen, mededelen, preken wat je dankzij meditatie en reflectie, bezinning en studie als inzicht is gegeven… dat is mij uit het hart gegrepen. Ik vind het iedere keer weer de kunst (!) om bij de verkondiging of bij het zingen van de psalmen het Woord van binnenuit stem te geven.

En als dat dan een beetje wil lukken, dan kan ik daar ook enorm van genieten. Dankjewel, Vuur van de Eeuwige!

Dat bezielt me, dus.

Janet Moeijes

Mijn naam is Janet Moeijes. Ik ben 58 jaar, getrouwd met lekendominicaan André van Montfort, wonende in Hoogeveen met onze twee honden en poes, én nog voor drie dagen per week werkend actief op Hogeschool Windesheim in Zwolle als docent/onderzoeker.

Geloof speelde in mijn gezin van herkomst geen rol. Mijn ouders en zus zijn niet gedoopt en niet kerkelijk betrokken. Vreemd genoeg heb ik die interesse altijd wel gehad. Bij de start van de studie fysiotherapie in Leeuwarden kwam ik in een vriendengroep waar geloof heel normaal was. Dit bood mij kansen om op onderzoek uit te gaan. Leeuwarden kende een actieve studentengemeente waar ik mij goed thuis voelde. Dit heeft ertoe geleid dat ik aan het eind van de studie gedoopt ben en belijdenis heb gedaan.

Na de studie ben ik in 1985 in Rotterdam gaan werken als fysiotherapeute. Daar heb ik bij de studentengemeente André ontmoet. Dat heb ik altijd beschouwd als een moment van genade…

Via Amsterdam (studie bewegingswetenschappen) en Zuidhorn zijn we uiteindelijk in Hoogeveen beland. Kerkelijk ben ik actief in de RK Kerk in Hoogeveen. Ik zing daar in een klein koortje (11 personen) en ben actief bij het organiseren van de maandelijkse vesperviering en twee keer per jaar een Taizéviering.

De kriebels om mij bij de dominicanen aan te sluiten komen vooral voort uit de behoefte om geloof een grotere rol in mijn dagelijkse leven te laten spelen. Ik mag graag naar de kerk gaan en natuurlijk biedt de lokale geloofsgemeenschap ook mogelijkheden voor verdieping. En toch heb ik het gevoel dat de verdieping die ik zoek daar meer zal blijven hangen in het organiseren van activiteiten dan in de verdere ontwikkeling van mijn geloof.

Binnen de DLN voel ik me thuis, ben ik als een vis in het water. De sfeer, de mensen, de ambitie om samen geloof, zij het op bescheiden schaal, waar te maken, voelt goed aan. Ik vind het prachtig dat ik als leek mij mag aansluiten bij een wereldorde en me op die manier verbind met het verleden én de toekomst.

De DLN biedt kansen om te groeien in geloof. Zowel een geloof dat naar binnen als naar buiten gericht is. Want ondertussen zit ik alweer in de ‘commissie facilitair’. Niet alleen Maria, maar ook Martha schuilt in me. Ik hoop een bijdrage te mogen leveren aan een levendige DLN!

Joke Schakenraad

Geboren in 1956 studeerde ik eerst filosofie en later in deeltijd theologie in Nijmegen. In 2010 ben ik gepromoveerd aan de Universiteit Utrecht.

Ik heb altijd gewerkt binnen het sociaal domein bij gemeenten, maar kon het studeren moeilijk loslaten. In tijdschriften en op mijn eigen website philosophyplus.com publiceer ik artikelen over onderwerpen die mij na aan het hart liggen. Vaak gaat het over mystiek en zingeving en over de manieren waarop deze, expliciet of als grondtoon, in literaire werken te vinden zijn.

Tegelijk ervaar ik de beperkingen daarvan. Ik heb lang gezocht naar een goede verbinding tussen studie, geloof en zending.

Tijdens mijn studie maakte ik kennis met de grote denkers uit de dominicaanse traditie en de dominicaanse spiritualiteit. Dat heeft mij op het spoor van de DLN gezet. Vanaf het begin heb ik me hier thuis gevoeld. De ontmoetingen binnen de gemeenschap, het samen bidden en vieren vind ik mooi en inspirerend.

Het initiële jaar bij de DLN is door de coronamaatregelen wat anders verlopen dan de bedoeling was. De keuze om nu toch professie te doen is een stap in mijn zoektocht, maar een stap die ik vol vertrouwen kan zetten.