We moeten niet zo snel mogelijk terug naar normaal, dat was gebaseerd op een illusie waaruit we ons zouden moeten bevrijden.’
Wie denkt dat zijn of haar lot voor niets en niemand van betekenis is, die kan op niets anders vertrouwen dan de eigen kracht. Dat hebben we gedaan, zegt paus Franciscus, tegen beter weten in: “We gingen onverschrokken verder, met de gedachte dat we wel altijd gezond zouden blijven in een zieke wereld.” Dat is met de pandemie een illusie gebleken.
De conclusie is dat de coronacrisis een beroep op ons, doet. “Een beroep op ons geloof”, zegt paus Franciscus, namelijk het geloof dat ook dit kwaad niet onverschillig is en laat en waar dat serieus wordt genomen, het tot een bron van goedheid kan worden gemaakt. “Het is niet de tijd van Uw oordeel, maar van ons oordeel: de tijd om te kiezen tussen wat werkelijk telt en wat voorbijgaat, om te onderscheiden wat nodig is en wat niet.”
Hebben wij vertrouwen in onze pijn en onze angst, dat ze van God komen en een kracht tot leven zijn? Of gaan we weer doen of we gezond kunnen worden en blijven in een zieke wereld? We moeten niet zo snel mogelijk terug naar normaal. Dat normaal was gebaseerd op een illusie waaruit we ons zouden moeten bevrijden.
Slot van de column van hoogleraar theologie en lekendominicaan Erik Borgman op debezieling.nl. Lees hier de hele tekst.
