Zuster Angela, onderwijzeres

Angela Nguyen-Bruens o.p.

‘Als ik op mijn knieën zit ben ik slimmer.’ Dit is het antwoord van een negenjarige leerling uit mijn groep, als ik hem vraag hoe het komt dat hij altijd op zijn knieën zit.

Het antwoord raakte me, dit verwachtte ik niet. Het is een van de pareltjes die ik mag ontvangen omdat ik met kinderen werk. Ze zijn zo onbevangen en ontvankelijk.

Natuurlijk leer ik de kinderen taal, spelling, rekenen en van alles over de wereld om hen heen. Ik probeer ze een beetje voor te bereiden op de grote (soms boze) buitenwereld. Wat ik ook altijd probeer is ze zelfstandigheid te leren én verantwoordelijkheidsgevoel voor zichzelf en anderen. In mijn ogen is dit net zo belangrijk.

Het gaat erom dat ze zelfvertrouwen ontwikkelen, zich competent voelen, want dan kunnen ze zich ontwikkelen tot wie ze ten diepste zijn. In gelovige taal: het gaat erom dat je weet dat je er mag zijn, dat je een kind van God bent. Hij leert ons dat je er mag zijn, dat je als het even niet gaat zoals je wilt, altijd een tweede kans verdient én krijgt.

Daarom is het aan mij dat de kinderen gezien worden, dat ik ze een tweede of soms meerdere kansen geef. Dat ze weten dat ze bij mij terecht kunnen, voor wat dan ook. Dat kan zo eenvoudig zijn als een speldje in het haar helpen goed doen – en dan even in de ogen van een kind kijken. Soms is het alsof ik dan ook in hun ziel kan kijken.

Waar ik intens van geniet is als kinderen ontdekken wat ze kunnen en kennen. Als ze groeien en stralen. Het lijkt wel of ze dan rechterop lopen.

‘Als ik op mijn knieën zit ben ik slimmer.’ Soms vergeet ik in alle hectiek van het onderwijs hoe mooi en eenvoudig het soms kan zijn. En zo leer ik op mijn beurt weer van de kinderen uit mijn groep.

Angela Bruens