ekendominicanen hebben geen klooster, ze leven als religieus 'in de wereld’. Aflevering 10: Wilma Schuring over moeilijke mensen en haar ongebroken vertrouwen. 'Als ik niet meer in mensen kan geloven, dan kan ik ook niet in mijzelf geloven en in God.’
Wilma Schuring o.p.
Afgelopen donderdag was een gewone dag op het werk en was ik bezig met het teamoverleg. Ik werk in een grote stad met problematiek die daar bij hoort. Momenteel werk ik als manager in Zorg en Welzijn met onderwerpen als mensenhandel, sekswerkers en huiselijk geweld. Maar ook armoede en verslaving zijn dagelijkse onderwerpen voor mijn teams.
We waren net klaar met het werkoverleg toen er een melding binnenkwam dat er een serieuze dreiging richting mijn team was door een vuurwapengevaarlijke man. Als manager moet ik dan van alles regelen, mijn team werkt de komende dagen met beveiliging. Ook kan ik mijn pastorale vaardigheden kwijt, want het team is van slag en heeft ondersteuning nodig.
Samen met een medewerker liep ik daarna naar de auto, want een van de adviezen was om niet meer alleen het pand uit te gaan. Ik heb zulke dingen al vaker meegemaakt, helaas. Ik werkte eerder onder andere in de verslavingszorg en bij het Leger des Heils. Ik heb het mooie van mensen gezien, maar ook het donkere. Afgelopen jaar had ik nog te maken met een cliënt die me met een mes bedreigde.
Misschien lukt het maar bij twee van elke tien cliënten, maar dat zijn er wel twee
Ik vertelde dat mijn collega, die me vroeg: ‘Heb je nog wel vertrouwen in de mensheid? Als je zulke dingen hebt gezien, dan kun je toch geen positief beeld meer hebben van de mensen? Je bent vast niet meer zo goed van vertrouwen.’
En eigenlijk, dat ben ik dus wel.
Ik merk dat het me nog steeds raakt, als ik kwetsbare mensen zie. Ik kan er nog steeds wakker van liggen, heb nog steeds weinig eelt op mijn ziel. Ook bij agressie ben ik steeds weer verbaasd en van slag.
Maar ook geloof ik nog steeds in mensen. Ik geloof in hun eigen kracht en dat ze zichzelf met hulp kunnen redden, tegen de verdrukking in. Misschien lukt het maar bij twee van elke tien cliënten, maar dat zijn er wel twee. En niet allen zij hebben er baat bij, maar ook hun omgeving: hun kinderen, geliefden, ouders, vrienden, buren. Ik wil in mensen blijven geloven, ook als dat lastig is.
'God vraagt niet wat we waren, hij wordt slechts geraakt door wat we zijn'
Als ik niet meer in mensen kan blijven geloven, dan kan ik ook niet meer in mijzelf geloven en in God. Ik geloof in tweede (derde, vierde, vijfde) kansen.
Pater Lataste zegt: ‘De barmhartigheid van God respecteert en openbaart de diepe waardigheid van elk mens die geroepen is tot heiligheid, ongeacht hoe diep hij gevallen is. God vraagt niet wat we waren, hij wordt slechts geraakt door wat we zijn’.
Als ik door één dominicaan wordt geïnspireerd, dan is dat door Jean-Joseph Lataste, stichter van de dominicanessen van Bethanië, mijn grote voorbeelden.
Ik hoop dan ook dat ik dát in mijn werk als dominicaan mag uitdragen en in praktijk brengen. Dat ik de mens mag zien, door alles heen, zoals hij of zij is. Ik geloof dat elke mens bij God steeds opnieuw mag beginnen. Dan moeten mensen ook nu de kans krijgen om opnieuw te beginnen. Als ik daar niet meer op zou kunnen vertrouwen, wat zegt dat dan over mij.
Wilma Schuring
*
Eerder verscheen:
Broeder Kees, patiënt
Zuster Ineke, gevangenispastor
Broeder Gerard, baanzoekend
Zuster Jacqueline, onderwijsbegeleider
Broeder Herman, bezoeker van gevangenen (1)
Broeder Herman, bezoeker van gevangenen (2)
Broeder Roy, pastor in de psychiatrie
Zuster Anneke, emeritus pastor in rouw
Broeder Herman, bezoeker van gevangenen (3)
