rik Borgman vond in de teksten van de Française Madeleine Delbrêl (1904-1964) een aanstekelijke levensvisie: zie het leven – ondanks alles – als een dans in de armen van Gods genade.
(…) Geloven, schrijft Madeleine, zou een dans moeten zijn. Maar veel gelovigen maken er ‘een turnoefening’ van, constateert zij. Terwijl het er om gaat “de boodschappen, de rekeningen, het avondeten”, kortom de dagelijkse beslommeringen tot een dans te maken. “Heer, kom ons van onze stoel afhalen”, bidt zij.
Zij eindigt haar overpeinzingen met een zin die zo van paus Franciscus zou kunnen stammen, die een vergelijkbare visie op geloof presenteert:
“Help ons het leven te beleven, niet als een schaakspel waarin elke zet berekend is, niet als een wedstrijd waarin alles moeilijk is, niet als een probleem dat ons hoofdbrekens bezorgt, maar als een feest, als een bal, als een dans in de armen van uw genade.”
De antwoorden van bezoekers van de bevrijdingsfestivals op de vraag wat ‘vrijheid’ voor hen betekent, zijn vaak nogal oppervlakkig, vind ik. Maar misschien zit de diepzinnigheid in de muziek en het dansen zelf.
(afbeelding: Pixabay)
