an 26 tot 28 oktober vond in het Vaticaan een grote conferentie plaats over de toekomst van Europa. Dominicaan Richard Steenvoorde o.p. was er bij.
Richard Steenvoorde o.p.
Conferenties zijn eigenlijk niet zo mijn ding. Meestal is het onderwerp te vaag, en schieten de lezingen al snel alle kanten op. De ene lezing volgt de andere op, af en toe onderbroken door de obligate panelgesprekken. Het is allemaal enorm goed voorgekookt, dus levert het weinig nieuws op.
Het verrassende zit vaker in de toevallige ontmoetingen die je hebt in de pauze. Ik ging dus met enige frisse tegenzin op pad. Maar deze keer was het echter anders.
De Heilige Stoel en de Europese Bisschoppenconferentie (COMECE) organiseerden samen een conferentie met als doel het gesprek over Europa weer op gang te brengen met als uitgangspunt de vraag &waar gaat het eigenlijk ook al weer over?’
Maar in plaats van lange lezingen waren er korte bijdragen door deskundigen, gevolgd door een discussie met de zaal. Er was zelfs een hele ochtend ingeruimd waarin de meer dan 300 deelnemers (jongeren, leken, politici en bisschoppen) in kleine groepen met elkaar in gesprek gingen.
Maar in het groepsproces werd er snel geleerd. Dankzij deskundig voorzitterschap schoten de gesprekken al snel de diepte in. Hoop en frustratie over Europa kwamen aan bod. Ook was er veel aandacht voor de mensen dichtbij en ver weg voor wie het Europese avontuur eerder een bedreiging dan een kans vormt.
Aan het einde van de tweede dag hield paus Franciscus een speech over het belang van dialoog en gemeenschapsopbouw in Europa.
Wie goed luisterde, beseft dat hij niet alleen over de problemen van Europese Unie sprak, maar ook over de problemen binnen de kerk. Hoe blijven we solidair met mensen dichtbij en ver weg? Hoe blijven we bij elkaar, ook als we ten diepste van mening verschillen? Geloven we in de toekomst, of zakken we weg in een droomwereld van nostalgie? Wat geven we door aan jongeren, wat willen ze zelf? Het waren vragen over Europa, maar net zo goed vragen over de kerk.
De conferentie in Rome heeft me geraakt op manieren die ik niet verwacht had. Het zal de komende dagen allemaal een beetje moeten bezinken. Datzelfde geldt voor de ontmoeting met paus Franciscus. Pas na afloop realiseerde ik me hoe die paar seconden, een hand, een oogopslag, me ontroerde. Een dialoog kan, hoe kort dan ook, zelfs zonder woorden.
Richard in het publiek, in een &still’ van de Vaticaanse tv.
