heoloog en lekendominicaan Erik Borgman nam uit Noord-Irak niet alleen veel beelden en verhalen mee, maar ook een niet-helende wond aan zijn been. In zijn column op debezieling.nl verkent hij de ervaring beschadigd te zijn en de betekenis ervan.
Erik Borgman o.p.
Het was niets bijzonders. Terwijl degene met wie ik in Irak de kamer deelde al sliep, kleedde ik mij uit om naar bed te gaan. Bij het uittrekken van mijn broek viel ik half om en schaafde langs de rand van mijn bed. Het deed flink zeer, maar ik wist mij te beheersen omdat ik mijn kamergenoot niet wakker wilde maken.
Een schaafwond die een klein beetje gebloed had, maar niets bijzonders, zag ik de volgende dag. Eenmaal thuis wilde de wond echter maar niet genezen. Het werd een ontsteking, zo pijnlijk dat ik er ’s nachts wakker van werd.
Toen ik naar Irak vertrok, waren de achterblijvers bang dat het niet veilig zou zijn. Zij waren bang dat ik gewond of gedood zou worden door de oorlog, maar ik kwam in het jaar dat ik zestig werd terug met wat zo prozaïsch een 'open been’ heet. Want twee maanden verder is de wond nog altijd niet dicht.
Lees de hele tekst op debezieling.nl
*
