en merkwaardig gebeuren, opgetekend in simpele woorden:
Het was zijn tijd.
Jezus ging aan tafel met zijn vrienden.
Hij nam brood, dankte en zei: Dit ben ik.
Hij nam de beker en zei:
Neem deze beker van mij over
en geef hem elkaar dóór.
Dit is mijn leven, dit ben ik.
Zo wil ik er zijn voor mensen.
Blijf mij gedenken in dit gebaar.
Groei aan elkaar.
Baptiste Tuin o.p.
We hebben het leren zien als een ritueel dat wordt voltrokken, een sacrament dat wordt ingesteld: een geheim waarin veel meer meespeelt dan woorden of wat je kunt uitleggen – dat heilige gebaar waarin we Jezus tastbaar in ons midden weten onder de tekens van brood en wijn. Een geheim dat je niet zómaar doorziet.
Tegelijk is dat gebeuren in de zaal van het Laatste Avondmaal zo’n menselijk gebeuren, waarbij teleurstelling, angst en onbegrip aan de orde komt. Petrus die het afscheid van Jezus niet kán en niet wíl accepteren. Judas die het niet kan opbrengen om te geloven in Jezus’ radicale boodschap. Ze kiezen voor de veilige orde en het zal duren tot na de dood van Jezus, dat ze Hem echt gaan zien en begrijpen.
Het zijn alledaagse gebaren bij alledaags brood en de gewone beker. Maar Jezus openbaart tot op goddelijke diepte de ware zin en betekenis:
Brood – het ene leven dat alle mensenkinderen met Hem delen,
De beker – alles wat een mens heilig is: het zoet dat je mag proeven en het bitter, dat je er altijd ongevraagd bij krijgt.
Brood en beker – het testament van Hem die heengaat.
*
Uit de overweging van zr. Baptiste Tuin in de viering van 18 juni 2017, Sacramentszondag, in de OPen Dominicaner Kerk van Venlo.
