k moet zeggen dat ik wel eens jaloers ben geweest op dit reformatorische principe.
Vaak vonden mensen in religieus-emancipatieve bewegingen op een gegeven moment de religieuze hulpmotor overbodig, de emancipatie kon ook wel op seculier-eigen kracht varen.
Zeer veel mensen zagen niet meer in wat nu het religieus surplus was in het streven naar een humanere en rechtvaardiger samenleving. De manier waarop in de tweede helft van de twintigste eeuw het katholieke tweespan natuur en genade vorm kreeg, maakte dat de helft van dit tweespan onderweg struikelde. Anders gezegd: met de religieuze component wisten velen geen raad meer.
(…) Heel anders waren intussen de geprofileerde theologische geluiden uit reformatorische hoek als het ging om maatschappijkritiek. Deze geluiden stonden in de lijn van de Zwitserse theoloog Karl Barth (1886-1968) en Kornelis Heiko Miskotte (1894-1976).
Hier staat het dwarse, het geheel andere van de messiaanse belofte centraal. Deze belofte heeft weliswaar parallellen met het maatschappelijk verzet, maar blijft haar onherleidbaar eigen en unieke plaats behouden, zoals die wordt aangezegd door Schrift en openbaring.
Leo Oosterveen o.p.
Ik moet zeggen dat ik wel eens jaloers ben geweest op dit reformatorische principe. Daar waar in menig katholieke kring de religieuze component zwakker werd, werd in de (of althans in deze) reformatorische hoek de gelovige positie eenvoudigweg verondersteld.
*
Fragment uit een artikel van Leo Oosterveen o.p. voor het themanummer van TGL over de hervorming. Klik hier voor het hele artikel en hier voor informatie over dit nummer.
