e vele hoogbejaarde religieuzen van Nederland belichamen – letterlijk – een voorbije fase van kerkelijk leven. Misschien kunnen zij ons juist nu iets belangrijks leren, zegt Erik Borgman op de website debezieling.nl. &Het leven is nergens goed voor. Het is goed en waardevol in zichzelf.’
Erik Borgman
Als we aan een krimpende kerk denken, denken de meesten van ons aan gebouwen, kleiner en ouder wordende parochies. Maar wie denkt er aan oude religieuzen? Zij belichamen – letterlijk – een fase in het kerkelijk leven dat voorbij is, terwijl niemand weet wat ervoor in de plaats komt.
Hoe leef je met niet alleen met het eigen einde voor ogen, maar van heel veel wat je leven heeft uitgemaakt?
Ik vertelde de zusters dat voor mijzelf de belangrijkste boodschap van het religieuze leven is dat het evangelie leefbaar is. Altijd. Hoe je er ook aan toe bent, hoe het ook met je gaat, in welke stadium van het leven je ook bent. Elk leven, ook als het beschadigd is, ook als het afloopt, ook als het pijnlijk en moeizaam is, kan vormgegeven worden als een goed leven.
Dit vinden wij op dit moment in onze samenleving heel moeilijk te geloven, zo hield ik hen voor. Misschien is de missie van zusters als zij wel dat ze dit laten zien. Dat het leven de aandacht waard blijft, dat het leven met elkaar alle aandacht waard blijft, ook al is het nergens goed voor. Juist dan kan duidelijk worden dat het in zichzelf goed is.
