isschien blijkt pas over honderd jaar wat vrucht draagt!
door Leo Oosterveen o.p.
Veertig jaar terug waren er de emancipatiegolven in samenleving, kerk en, bescheidener, ook in onze orde en ordesprovincie. We hoopten dat op de humus van de menselijke bevrijding de lotusbloem van de verlossing ging bloeien.
Is dit waar gebleken? Misschien wel, misschien niet, misschien was het maar voor de helft waar. Wellicht zijn, achteraf bezien, de kleine gebaren en het omzien naar elkaar en anderen belangrijker gebleken dan de hemelbestormende visioenen en ronkende betogen.
Er was een periode, vervolgens, waarin de verschillen tussen culturen, religies en tussen dominicaanse mensen breeduit werden gerespecteerd, ja toegejuicht. Een mooie houding, maar leidde ze ook echt tot een gesprek en tot het inbrengen van het eigen verhaal, gelovig of anderszins?
En dan is er de huidige tijd, waarin velen zich dakloos voelen, niet gezien en niet gehoord en bang of boos zijn. Een tijd waarin er in de samenleving, de kerk, de orde weer naar eigen en duidelijker identiteit gezocht wordt, naar meer samenhang, meer gedeelde waarden. Zich aaneensluiten in verwarrende tijden is begrijpelijk en goed, zich opsluiten in het eigen gelijk lijkt daarentegen minder vruchtbaar.
Na die veertig jaren heb ik niet het gevoel goed te kunnen uitmaken wat nu wel en wat nu niet vruchtbare bodem is geweest en wat nu graan was of onkruid. Er was voortdurend graan en onkruid en zelfs op deze dag zou ik het haarscherpe onderscheid tussen beide nog niet weten te maken.
Wat dat betreft ben ik novice gebleven.
Mijn dringende vraag aan het evangelie, met name aan de tweede parabel is dan ook: kan de dag van het definitieve onderscheid tussen graan en onkruid niet voor onbepaalde tijd worden opgeschort? Misschien blijkt wel pas over honderd jaar wat vrucht draagt!
*
Uit de overweging van Leo Oosterveen o.p. op 13 januari 2017, klik hier voor de volledige tekst bij de viering van zijn 40e professiefeest.
