ederlanders weten vaak het antwoord al voordat de vraag begrepen is.
Dat het Nederlanders grote moeite kost om te luisteren, dat wist ik wel. Zij weten vaak het antwoord al voordat de vraag begrepen is. Maar tijdens het lezen van Al Galidi’s boek werd mij duidelijk dat dit deel uitmaakt van een akelig patroon.
In dat patroon gaat orde boven alles en moeten allereerst de afgesproken regels worden nageleefd. Pas daarna valt er verder te praten. Sterker nog, dat regels niet worden nageleefd is zo ondenkbaar, dat ervaringen die daar niet mee stroken, niet worden geloofd.
(…) Al Galidi klaagt de Nederlanders niet aan. Dat maakt het boek zo sterk. Hij laat zien dat – zoals hij het formuleert – Nederlanders twee gezichten hebben. Als je persoonlijk met ze praat, zijn ze aardig en leven ze met je mee. Maar als ze uitvoerders van een procedure zijn, lijkt het wel of hun persoonlijkheid verdampt.
Dan is alles erop gericht alles volgens de regels te laten verlopen. Pas daarna en daarbinnen is er plaats voor menselijkheid.
Ik zou willen dat ik het als literaire overdrijving en dichterlijke vrijheid kon afdoen. Maar eerlijk is eerlijk, ik herken het!
*
Theoloog en lekendominicaan Erik Borgman kreeg de roman &Hoe ik talent voor het leven kreeg’ van Rodaan Al Galidi cadeau en schrijft over dit even hilarische als wrange boek op www.debezieling.nl
