lsof de betekenis van mijn leven afhangt van met hoevelen wij zijn.
door Theo Koster o.p.
Kloosterling ben ik, dominicaan. Als mensen dat horen stellen velen de vraag: 'Met hoe velen zijn jullie nog?’
Doorgaans komt deze vraag uit interesse. Toch irriteert dat 'nog’ in de vraag mij. Het suggereert dat de betekenis van mijn leven afhangt van het aantal broeders dat met mij dit leven deelt.
Uit de mond van jongeren hoor ik dit nooit. Zij zijn in mij geïnteresseerd en vragen: 'Wat trekt u dat u voor een leven in een klooster gekozen heeft?’
In de levenswijze van de dominicanen ontdekte ik dat samenleven iets anders is dan elkaar accepteren en je uiterste best doen voor elkaar, iets wat ik lang gedacht heb. Waar het om gaat is dat je de ander in diens anders zijn respecteert, ook als je met sommige uitingen van dit anders zijn moeite hebt.
Een oude dominicaan vertelde mij na jarenlang met mij in hetzelfde klooster te hebben gewoond, dat hij homoseksualiteit (ik ben homo en dat wist hij) raar vond. 'Ik heb er moeite mee, maar dat is mijn probleem’.
Zo met elkaar omgaan is een leven dat mij gelukkig maakt. In de crisis die ik net beschreef, ging ik door de grond, en ik bleef vallen, vond geen nieuwe grond, maar voelde een hand die mij opving.
Levend te midden van de dominicanen werd ik mij bewust, dat God mij heeft opgevangen. Bij de dominicanen vond ik een thuis waar ik deel van wilde uitmaken.
Ik werd dominicaan en mag door mijn aanwezigheid en in mijn werk mensen die ik ontmoet, laten ervaren dat naar hen wordt uitgezien en zij net als ik gedragen worden.
*
Uit de column van Theo Koster o.p. voor www.nieuwwij.nl. Lees de hele tekst.
Voel jij je ook aangetrokken om Jezus’ leerling te zijn in het voetspoor van Dominicus?
