Een van de meest verbijsterende aspecten van de Brexit is voor mij de woede van de stemgerechtigde jongeren die niet gingen stemmen’, schrijft Erik Borgman op debezieling.nl. &Dachten zij werkelijk dat politiek alleen iets was van hun saaie ouders?’
Niet de woede van het 'remain-kamp’ dat daags na de stemming nipt verloren bleek te hebben, terwijl het ’s avonds nog meende op winst te kunnen rekenen. Die woede begrijp ik heel goed. Mij overvalt regelmatig een diepe teleurstelling en wanhoop als ik moet aanzien hoe mensen weigeren te vertrouwen op onderbouwde analyses en in plaats daarvan hun onderbuikgevoelens volgen.
Bij mij vertaalt deze woede zich in angst. Op grond waarvan worden diep ingrijpende beslissingen in onze wereld eigenlijk genomen? Door politici – David Cameron die het referendum uitschreef omdat hij dacht daarmee zijn positie te kunnen verbeteren. En door het volk dat zijn onlustgevoelens op de EU projecteert. Ik vind het doodeng om op deze manier een speelbal te zijn.
Echt verbijsterend is voor mij de woede van de stemgerechtigde jongeren die tegen de Brexit zijn maar niet gingen stemmen. Nu willen zij dat het referendum wordt overgedaan. Zijn zij slachtoffer van hun eigen cynisme? Dachten zij dat de ophef alleen maar een poging was van de krantenmagnaten om meer kranten te verkopen of een truc van politici om mensen het gevoel te geven dat zij belangrijk werk doen? Konden zij niet zien dat het referendum over een echte vraag ging, totdat het ineens echte gevolgen dreigt te krijgen?
Lees de hele column van Erik Borgman op www.debezieling.nl
