Hoogleraar publieke theologie Erik Borgman weigert het woord 'crisis’ in verband te brengen met de komst van vluchtelingen. Spreken van een 'migratiecrisis’ is tot daar aan toe, met het oog op de spanningen waaraan de Europese Unie door de immigratie is blootgesteld, maar het gaat hem te ver over de vluchtelingen zelf als een crisisverschijnsel te spreken.
De wereld is geen vooropgezet plan waarin de een wel thuishoort en de ander niet.
Met een bijbelse metafoor, ontleend aan het evangelie van Marcus, vergelijkt Borgman de vluchtelingen met mosterdzaadjes die kunnen uitgroeien tot een nieuwe, volle struik waarin het voor iedereen aangenaam vertoeven is.
'En wij zijn geroepen de grond te zijn waarin zij kunnen groeien’, zegt Borgman over de noodzaak de vluchtelingen niet als uitgestotenen te behandelen, maar als mogelijke deelgenoten aan een gezamenlijke toekomst.
'Er zijn altijd niet-geïntegreerde mensen’, zegt hij. 'Soms zijn dat de nieuwkomers, soms de uitgestotenen, soms de mensen met beroepen waaraan geen behoefte meer is. Als we dat weer begrijpen, dat de samenleving een integratieprobleem tout court heeft en permanent voor de taak staat de mensen in de marge weer in zich op te nemen, dan kunnen we bezien wat er mogelijk is voor álle getroffenen.’
(…) Borgman is lid van de achthonderd jaar oude orde der dominicanen. De orde, kritisch tegenover kerkelijk gezag, kan bogen op inhoudelijke autoriteit, dankzij de intellectuele traditie waarin ze staat. 'We zijn van het ouwehoeren’, zegt hij zelf met zelfspot over die traditie.
Lees hier het hele indrukwekkende interview van Marcel ten Hooven met Erik Borgman in de Groene.
