n het maandblad Volzin van deze maand veel aandacht voor verhalen met een dominicaanse tint. Een indrukwekkend interview met zr. Sara Böhmer, een gesprek met 800-campagnevoerder Stephan Ummelen, een essay van Arjan Broers en een recensie van Veerkracht van zr. Holkje van der Veer.
Behalve de lovende recensie van het laatste boek van dominicanes Holkje van der Veer maken de verhalen deel uit van een special over kloostergeheimen.
&Toen ik algemeen overste werd, wisten alle zusters wie ze kozen: iemand die ontzettend kwetsbaar is geweest’, vertelt zr. Sara Böhmer o.p., overste van de Dominicanessen van Bethanië, in een krachtig interview door Frieda Pruim.
Over liefde gaat het en kwetsbaarheid, en over de vrijheid van het kloosterleven. &Wij zijn zelfstandige vrouwen en we hebben veel ruimte in de kerk: we bepalen zelf wat we in onze kapellen doen, kiezen zelf onze priesters en geestelijk begeleiders. Ik voel me in het klooster ontzettend vrij: vrij van geest, vrij in mijn relatie met God en vrij van verengde opvattingen in maatschappij en kerk.
Sara Böhmer o.p. (foto uit Volzin)
We doen ook prachtig werk: in Duitsland vangen we nog steeds kinderen op, we gaan op gevangenisbezoek en ontfermen ons over vluchtelingen. Daarbij maken we zo nodig onze handen vuil: we hebben mannen in kerkasiel gehad en vluchtelingen over de grens geholpen.’
Verderop in de special vertelt Stephan Ummelen over de 800 jaar-campagne. 'De dominicanen stellen vanuit hun geschiedenis de gezamenlijke zoektocht naar waarheid centraal. Die zoektocht vraagt om een gemeenschappelijke taal.’
Stephan Ummelen
&Woorden die deze zoektocht in de weg staan – ook woorden uit de christelijke traditie die niet meer begrepen worden door mensen van nu – werken contraproductief voor deze missie. Die woorden moet je dus vermijden. Pas als een gesprek op gang gekomen is, kan het zin hebben om specifieke geloofswoorden te gebruiken.’ Zie ook deze samenvatting op de campagnesite.
In zijn essay Het klooster als projectiescherm stelt Arjan Broers dat de populariteit van kloosters eerder iets zegt over de verlangens in onze samenleving dan de voortreffelijkheid van kloosterlingen.'Ook kloosterlingen zijn kleingeestig, mopperig, angstig, verveeld en hypocriet’, schrijft hij. &Dat is niet erg, maar ze doen er soms zo verrekte weinig mee.’
&Er is een vervolgbeweging nodig om mensen te verleiden om verder te groeien, nu we veiliger, rijker en langer leven dan ooit. Het kloosterleven kan daar een bakermat van zijn. Maar daarvoor is op de allereerste plaats nodig dat kloosterlingen zelf werk maken van hun geestelijke ontwikkeling, hun groei als mens, de ontwikkeling van wijsheid en van het vinden van evenwicht tussen de menselijke vermogens, alleen en als gemeenschap. En dan kunnen ze anderen helpen om verder te kijken.’ Lees meer op zijn website.
