ensen vangen – ook als het schip van de kerk een bootje geworden is.
Een schip… vanouds een geliefd beeld voor de kerk. Maar de kerk van onze dagen heeft meer de trekken van de vissersboot van Petrus en zijn collega’s. De hele nacht hebben zij gezwoegd zonder iets te vangen. Hebben ook wij niet dikwijls het gevoel, dat de kerk in een donkere nacht vaart?
Paus Johannes XXIII heeft het schip van de kerk naar het dok van het Tweede Vaticaanse Concilie gebracht. Dat wekte enthousiasme, de kerk werd een kerk in beweging en daar heb ik me altijd uitstekend in thuis gevoeld. Ik heb ook de pijn gehoord en meegevoeld van mensen die met al die veranderingen niet uit de voeten konden.
(…) Nu we vijftig jaar verder zijn, kun je je afvragen: wat heeft het allemaal uitgehaald? De netten staan zeker niet op scheuren. Integendeel: kerken worden gesloten en krijgen een andere bestemming of worden afgebroken, kloosters verkocht, parochies samengevoegd of zitten zonder eigen pastor.
In het evangelie van deze zondag wordt ons een richting gewezen, hoe vaag en onzeker die op het eerste gezicht ook is.
In de dagen van Lucas zelf al ging het de kerk niet voor de wind. Volgeling van Jezus Christus zijn is geen rustig spelevaren op zacht kabbelend water, maar steeds opnieuw gehoor geven aan het woord van Jezus: &weest niet bevreesd: voortaan zult gij mensen vangen’.
En dan 'vangen’ in de betekenis van: mensen bevrijden uit de macht van alles wat kwaad is en mensen onvrij maakt, zoals Jezus zelf dat steeds weer deed.
Dat is onze roeping.
*
Uit de overweging van Gerard Braks o.p. op 7 februari in de kloosterkapel van Huissen. Klik hier voor de hele tekst.
