e verschrikkingen van een &eindtijd’ zijn reëel, vindt lekendominicaan Ineke van Cuijk. Maar even werkelijk is het zachter worden van de takken van de vijgenboom: een teken van de naderende lente. Zulke tekenen zijn er ook.
&Zij hebben wapens, wij hebben bloemen.’ Een ontroerend gesprekje tussen een vader en een zoon voor de Bataclan in Parijs gaat momenteel de wereld door. Klik op de foto voor een artikel hierover. Op onze facebookpagina is het filmpje ook te zien.
*
Gelezen: Marcus 13,24-32
&Maar in die dagen na de verschrikking zal de zon verduisterd worden, en de maan haar licht niet meer laten schijnen, en zullen de sterren van de hemel vallen en de hemelse machten wankelen. En dan zal men de Mensenzoon op wolken zien komen, met veel macht en heerlijkheid. Dan zal Hij de engelen uitzenden en zijn uitverkorenen verzamelen uit de vier windstreken, van het uiteinde van de aarde tot aan het uiteinde van de hemel.
Leer van het beeld van de vijgenboom: als zijn twijgen zacht worden en zijn bladeren zich ontvouwen, dan weten jullie dat de zomer in aantocht is. Zo moeten jullie ook weten: wanneer je deze dingen ziet gebeuren, dan staat het vlak voor de deur. Ik verzeker jullie, deze generatie gaat niet voorbij voordat dit allemaal gebeurd is. Hemel en aarde zullen voorbijgaan, maar mijn woorden zullen niet voorbijgaan. Maar wanneer die dag of dat uur aanbreekt, weet niemand, de engelen in de hemel niet, de Zoon niet, maar alleen de Vader.
*
Jezus houdt niet van 'doekjes voor het bloeden’. Zijn taal is helder en duidelijk. Hij spreekt over een eindtijd en de eerste christenen waren ervan overtuigd dat zij die zouden meemaken. In het jaar 70 was de verwoesting van Jeruzalem en de tempel zo’n moment.
Maar ook voor ons, 2000 jaar later, geldt: Kijk uit, wees waakzaam. Je weet niet wanneer het moment daar is. Is er nog hoop?
Ja, er is hoop. Jezus geeft een vingerwijzing: kijk naar de vijgenboom. Als zijn twijgen zacht worden en zijn bladeren zich ontvouwen, dan weten jullie dat de zomer in aantocht is. De vijgenboom geeft in warme streken soms wel drie tot vier oogsten per jaar en wordt wel de 'boom der wijsheid’ genoemd, omdat hij pas uitloopt als er geen nachtvorst meer wordt verwacht.
Wij komen samen omdat we elkaar willen versterken in het zoeken naar die vijgenbomen die onder ons zijn. Wij willen elkaar daar opmerkzaam op maken, want een landschap van vijgenbomen geeft ons nieuwe hoop. Jezus wijst ons op een natuurlijk verschijnsel – het hoeft niet spectaculair te zijn, het gewone is bijzonder!
Visioenen houden ons op de been – en behalve allerlei schrikbeelden en doemscenario’s zien we in onze wereld ook mensen die niet bij de pakken gaan neerzitten. Die onder de vijgenboom zitten en ons moed inspreken. Die leven van gerechtigheid zoals Jezus het ons heeft voorgeleefd. Hij liet zien dat de onderdrukker niet zal zegevieren. Dat het kwaad niet zal overwinnen en dat de dood niet het laatste woord heeft.
Of zoals ik gisteren hoorde: tussen de puinhopen in Parijs ging iemand achter een piano zitten. En gaf daarmee het signaal af: gebouwen kunnen vernietigd worden maar de muziek blijft bestaan.
Dat wij, met Gods hulp, kunnen wandelen in de voetsporen van Jezus en de zachte twijgen kunnen ontwaren en zo zachte krachten kunnen worden. Die zullen het altijd overwinnen – God dank!
*
Op website De Correspondent schreef Rutger Bregman dit lezenswaardige stuk: Parijs laat zien: na de bommen explodeert vooral de goedheid van de mens
