Mijn zwakte dwong me waarheid te zien.’
‘Ik zou de ziekte verslaan, geef nooit op! Ik wilde sterk en onafhankelijk zijn, ik was hard voor mezelf en mijn lijf en was niet bereid mijn zwakheid te tonen en om hulp te vragen. Ik begon voor mijn omgeving een lastig mens te worden.’
‘Mijn zwakte dwong me de waarheid te zien’, zei ze. Er was een aneurysma in de aorta en een dodelijke vermoeidheid voor nodig om haar te leren dat ze kwetsbaar is en niet zonder hulp kan.
‘Ik ging door een donkere nacht van operaties, herstellen en eindeloos wachten. Maar het heeft me ook gemaakt tot wie ik nu ben. Op dit moment ervaar ik mijn leven, en dat van ons allemaal, als een wonder, een kostbaar geschenk. Het leven draait niet om winnen, maar om hoe we omgaan met wat we ongevraagd krijgen.’
Als ‘voorhoede’ van alle mensen die ouder worden en in fysieke zin minder kunnen, leerde Holkje van der Veer dat ‘ook wacht-tijd mijn leef-tijd is’. Doordat ze zo lang zo weinig kon, kreeg ze gaandeweg contact met de ruimte die de tijd is en, zo u wilt, de ruimte die wij zelf zijn: ‘Mogelijkheid tot aandacht, openheid, vertrouwen, scheppingskracht’.
*
Zinnen uit het verslag van het ATT-symposium van 31 oktober, waar zr. Holkje van der Veer de slottoespraak verzorgde. Lees hier voor de volledige tekst van Arjan Broers.
Holkje van der Veer o.p. hield zaterdag 31 oktober de slottoespraak bij het jaarlijkse symposium van Adelbertvereniging, Thijmgenootschap en Stichting Thomas More.
