'De kerk moet het hebben van gewone mensen'

erard Braks (77) verhuisde in mei van De Goorn in West-Friesland naar Huissen, waar hij gekozen is als prior van de communiteit. Ans Köster maakte voor de site van die gemeenschap een interview.

Gerard Braks o.p.

Gerard Braks was eerder pastor in Huissen, Tiel en De Goorn, een functie waar hij veel plezier aan beleefde. Zijn 50-jarig priesterjubileum, eind augustus, zal gevierd worden onder het thema: 'Ik ben één uit velen’.

Een roepingsverhaal heeft hij niet. De weg naar het priesterschap is vlot en zonder problemen verlopen. 'De kerk moet het hebben van gewone mensen’, zegt hij. Daarom vond hij vorming en toerusting van parochianen met een voortrekkersrol zo van belang. &Mensen moeten niet te afhankelijk zijn van wat hen wordt voorgeschreven.’

Gerard Braks is nog te kort in Huissen om het thema voor zijn nieuwe werk te zien. Hij wil vooral veel luisteren en kijken, en met zijn medebroeders vorm geven aan het kloosterleven en de liturgie. Sinds zijn vertrek uit Huissen, 25 jaar geleden, is de klerikale liturgie van toen veranderd, vindt hij. Maar wat hem betreft mag het nog nadrukkelijker sámen gevierd worden. Mag, benadrukt hij: &Het moeten staat op een laag pitje’.

Per 1 januari 2016 is het klooster ook studiehuis voor jonge (aankomende) dominicanen. Dat vraagt aanpassingen van beide kanten, want de denkwijze en levensstijl van jongere en oudere dominicanen verschillen. Bijvoorbeeld op het gebied van kleding en herkenbaarheid, en liturgische elementen als aanbidding.

Gerard Braks ziet deze nieuwe ontwikkelingen met genoegen tegemoet. &Het zal nu niet alleen meer gaan om afbouwen en uitvaren, maar er zal ook weer nieuw gebouwd kunnen worden. Welke rol de jonge mensen precies zullen gaan spelen is nog niet duidelijk, al lijkt het hem onwaarschijnlijk dat ze worden ingezet in de parochies.’

'Ik heb de sluiting van de kerken altijd jammer gevonden’, zegt Braks, &maar ik heb ook geweigerd om andere parochies op te vangen. Pastoraal werkers, lekenvoorgangers en parochianen hebben zoveel te vertellen, veel meer dan wij denken. Laat het dan maar wat anders zijn dan wat wij gewend waren. Dat is niet erg. Onze kerk ziet er ook niet meer uit als honderd jaar geleden. Ik heb me wel eens afgevraagd of de bisschoppen nou echt geloven in de werking van de Geest of dat alles in hun straatje moet gebeuren. Die Geest is ons allemaal gegeven. Het hoeft niet meer van één kant te komen.’