eloven is erkennen dat je geen antwoorden hebt, dat je maar een pluisje bent.
Leny Beemer
Vertrouwen, geloven… Dat is misschien wel ten diepste erkennen, dat je geen antwoorden hebt op alle vragen, dat je maar een pluisje bent in de storm van alle kwaad en chaos. Vertrouwen en geloven is misschien wel vooral: uit handen geven, er enkel zijn voor elkaar, een beetje houvast zijn voor de ander.
Vorige week hoorden we de gelijkenis van het mosterdzaadje: erop vertrouwen, dat het hele kleine beetje dat je doet, uiteindelijk sterker is dan alle kwaad. Vertrouwen en geloven is misschien vooral: ja zeggen tegen God, een ja tegen alle chaos in, een ja, dat je de moed en kracht geeft de weg van Jezus te gaan.
Jezus zegt tegen zijn leerlingen aan het begin van het evangelie van vandaag: Laten we naar de overkant gaan. Hij zegt voor mij daarmee als het ware: Waag het er maar op, durf de angst onder ogen te zien, ga er doorheen en durf vertrouwen. Ik sta naast je en Ik laat je niet vallen. Als je daarop durft vertrouwen kan je zelfs in de grootste storm rustig blijven en een houvast zijn voor anderen.
Hoe het met mijn schoonzusje is afgelopen? Ze is weer thuis, maar de angst en de storm zijn nog lang niet voorbij. Ook wij hebben samen met haar nog een lange weg te gaan. Laten we hopen en bidden, dat wij, zoals we hier samen zijn gekomen, moed kunnen putten uit wat we hier samen overwegen, en voor anderen en voor elkaar mensen kunnen zijn, die durven vertrouwen op Gods nabijheid in elk van ons, vooral daar, waar stormen opsteken en we dreigen te vergaan.
*
Uit de overweging van lekendominicaan Leny Beemer in de Dominicus Utrecht, op 21 juni 2015
