n als je nou eens niet meer vooruit kunt?
De taal van het Johannesevangelie is niet eenvoudig. Toch is het beeld van de wijnstok en de ranken ons heel dierbaar en vertrouwd geworden. En voor mensen van toen – in de tijd van Johannes – kon hij Jezus haast niet beter verwoorden:
&Mens, je deelt met mij het ene gegeven leven, waarvan God het hart en de ziel is.
Zo geborgen en verbonden zul je vrucht dragen.’
En als je nou eens niet meer vooruit kunt? Als je verdwaald bent en het niet meer ziet zitten. Als je een ziekte in je lichaam meedraagt, met alle onzekerheid van dien. Als je bejaard bent of zo moe, dat je benen je niet meer kunnen dragen?
Dan zullen er mensen zijn – groter dan jouw narigheid. Dan is er die ene Mens met al zijn zorg en tegelijk zijn roep om verbondenheid en geborgenheid.
Dan is er een God – Vader en Moeder – die groter is dan je hart.
En het doet er even niet toe wie je weer op verhaal laat komen en wie je weer doet opstaan: je partner, een van de kinderen, je vriend of vriendin, je medezuster of medebroeder, collega, buurvrouw of medeparochiaan.
Hoofdzaak is dat je gekend wordt, dat je een plek hebt, verbonden met de wijnstok.
*
Uit de overweging van zr. Baptiste Tuin o.p., 3 mei 2015 in de Dominicuskerk Utrecht.
