'Je bent niet erg zichtbaar, wel proefbaar'

André Lascaris o.p. (foto: Lambert van Gelder)

Hoe zie jij de toekomst voor de leken in de kerk?

‘Je moet in het algemeen bedenken dat het navolgen van mensen door elkaar heel erg belangrijk is. Het menselijk leven is onmogelijk zonder dat we elkaar navolgen. Bijvoorbeeld een kind ligt in de wieg en iedereen komt lachend binnen. Dat kind gaat ook lachen. Dat is nabootsing. Daar begint het mee. Het kind leert een taal. Dat is ook nabootsing. Je koopt een Rolls Royce en je merkt dat je buurman er ook graag een wil hebben. Maar ook in het goede. Je kunt het goede voorbeeld geven.

Je moet dus wel weten wie of wat je navolgt. Welke keuzes je maakt. Dat is het allerbelangrijkste. Er zijn in de loop van de eeuwen mensen heilig verklaard. Die mensen kunnen een voorbeeld zijn. Je kunt je ouders navolgen. Daarom is het belangrijk een goede ouder te zijn. Door met elkaar in gesprek te gaan, kun je ook leren om inhoud te geven aan de weg je kunt gaan.

Er is geen wezenlijk verschil tussen leken en priesters of kloosterlingen. Ze hebben allemaal dezelfde problemen: de uitdaging van de wereld, de uitdaging om de volgende generatie een leefbare wereld te geven. Je bent als het ware het zout van de wereld. Je bent niet erg zichtbaar, maar wel erg proefbaar. Je bent ook bijvoorbeeld in je werk in staat om goed te doen.

Het zit hem niet zozeer in wat je zegt, maar in wat je doet. Je hoeft ook niet de hele dag aan Jezus te denken. Je kunt ook aan je werk denken en het wezenlijk goede doen. Het hoeft niet allemaal zo uitdrukkelijk te zijn. Je hoeft het niet te plannen. Je kiest voor jezelf een goede houding en andere mensen volgen dat na.’

*

Klik hier voor het volledige interview door Ans Köster en Ruud van Gisteren. André Lascaris is uitwonend lid van de Huissense communiteit: vanwege het voortschrijden van de ziekte van Parkinson woont hij in het Berchmanianum in Nijmegen. Hij publiceert elke woensdag een blog op www.meerdanikzelf.nl