lotseling is de herfst van je leven aangebroken en dat is een verrassende, pijnlijke en rijke ervaring. Dat schrijft André Lascaris, die zijn 75e verjaardag in verpleeghuis Berchmanianum vierde, op zijn weblog meerdanikzelf.nl. 'Ik leef graag. Ik leef nu.’
Een leven lang wist je dat de herfst van je leven zou komen. Toch is het iets van een schok, dat je 75 wordt, een kroonjaar, zegt men.
Het is maar een getal, maar onmiskenbaar zijn de tekenen dat de herfst is aangebroken. Het lopen wordt moeizamer. Je maakt geen grote plannen meer, want je kunt ze waarschijnlijk niet afmaken. Met de hand schrijven word een beproeving; je handen kunnen gaan trillen. Het spreken kan bemoeilijkt worden. Je gaat aan die dingen niet dood, maar je komt wel steeds meer in de marge terecht.
Ik vraag niet waarom mij dit moet overkomen. Waarom niet?
Toen ik jong was, dacht ik dat oude mensen veel bezig zouden zijn met de dood. Ik weet nu dat dit niet zo is. Er zijn oude mensen die zeggen nooit aan hun dood denken. Ik ben me ervan bewust dat ik dood zal gaan en dat dit al in een van de komende jaren kan gebeuren.
Ik zie niet bepaald met verlangen uit naar mijn dood. Want ik leef graag. Ik leef nu. Ik leef meer in het hier en nu dan in de jaren zestig, toen ik jong was.
