r bestaat geen recht op euthanasie en iemands 'laatste’ wens hoeft niet altijd gehoorzaamd. André Lascaris o.p. schrijft op zijn blog meerdanikzelf.nl over het voortdurend trekken aan de grenzen van euthanasie. &Het wordt gewoon.’
Zelf denk ik dat er wel degelijk voortdurend getrokken wordt aan de grenzen van de euthanasiewet. Ik ken een familie waar tot nu toe bijna iedereen door euthanasie is gestorven. De een wilde euthanasie omdat zij bang was van decorumverlies. Een ander wilde euthanasie omdat ze niet wilde dat haar lichaam pijn zou leiden. Weer een ander kon bijna niet meer spreken door een tumor achter het rechter oog. Ze voelde zich opgesloten en vroeg om euthanasie. De jongste, een man, kreeg Alzheimer; hij overleefde twee pogingen tot zelfmoord, daarna vroeg en kreeg hij euthanasie. Een jongere zus slaagde erin om binnen een dag toestemming voor euthanasie te krijgen en nog in de avond van diezelfde dag te sterven. Haar man en haar volwassen kinderen zaten op het bed, toen ze de twee injecties kreeg. Dee eerste bracht haar diep in slaap en deze injectie was bijna genoeg geweest; ze was op. De dodelijke injectie was bijna overbodig.
Het zou me niet verbazen als de nu levenden van deze familie een beroep op de euthanasiewet zullen doen wanneer zij op hoge leeftijd zijn. Mensen nemen nu eenmaal gewoonten er keuzen van elkaar over. Zij begeren wat anderen begeren; Zij kunnen geen weerstand bieden aan de kracht van de ander, vaak een oudere. Vooral binnen kleine groepen – dat zijn vaak gezinnen, vrienden en vriendinnen – , is de druk groot om te doen wat een ander lid van de familie doet.
Lees de volledige tekst op www.meerdanikzelf.nl
