emel, eeuwig leven: we weten niet hoe het zit, maar gelukkig hangt het niet van ons af.
Beroepshalve praat ik veel over God. Dat mag ik ook, want ik heb er een opleiding voor gevolgd en heb er een zending van de bisschop voor. Bovendien ben ik dominicaan en die kunnen hun mond niet houden over God.
Maar toch, elke keer als ik hoor hoe gemakkelijk er over God gesproken wordt, ten nadele maar ook ten gunste van Hem, dan neem ik me voor wat zuiniger met God om te gaan. Dat doe ik in navolging van Meister Eckhardt, onze middeleeuwse medebroeder, die zegt dat je God een grote dienst bewijst door over Hem te zwijgen. En dat als je meent Hem te kennen, Hij het zeker niet is, want Hij past domweg niet in je hoofd.
(…) Met enige regelmaat begraaf ik mensen. Soms is het leven voltooid en heerst er vrede. Soms is het leven allesbehalve voltooid en is er boosheid, onbegrip, ach u kent het wel. Geen uitvaart is hetzelfde.
Tijdens zo’n uitvaart hoorde ik me in de overweging spreken over eeuwig leven, over de hemel, over Gods eeuwigdurende ontferming. En toen ik mezelf zo hoorde spreken dacht ik ineens: wat moeten de mensen daar nou mee tegen wie ik het nu heb? Verstaan ze deze geheimtaal? Of zou het allemaal langs hen heengaan. Ik zei daarom, los van de tekst die ik opgeschreven had: 'Ach weet u, ik weet ook niet precies hoe dat zit met die hemel en eeuwig leven en zo. Maar gelukkig hangt het niet van mijn voorstellingsvermogen af of het zo is of niet.’
Enkele dagen later kwam ik een mevrouw tegen die bij de uitvaart aanwezig was geweest. Ze zei me: 'Op het moment dat u dat zei, hebt u mij mijn geloof weer teruggegeven.’
Fragment uit &Tussen weten en beseffen’, een artikel van pastor en lekendominicaan Sipke Draisma in het tijdschrift Geloven Onderweg.
