en unieke en strijdlustige medezuster, dominicaans in hart en nieren, die tijdens haar rijke leven een geheel eigen stijl van prediken ontwikkelde. Zo herinnert de Dominicaanse Lekengemeenschap Nederland zich Imelda Rooijer, op 30 december 2013 op 80-jarige leeftijd overleden in Rotterdam.
Imelda Rooijer werd in 1933 geboren op Curaçao en kreeg daar het dominicaans gedachtegoed met de paplepel ingegoten. In 1982 kwam ze naar Nederland. Ze ging theologie studeren in Tilburg. Na haar studie vestigde ze zich in Rotterdam, waar ze als pastoraal werkster actief was in het Oude Noorden.
De dominicaanse parochie Het Steiger werd haar thuisbasis. Vanaf het moment dat ze er over de drempel stapte, was ze bij de parochieactiviteiten betrokken. Ze werd een van de dragende krachten binnen deze gemeenschap. Zij was lid van de eerste pastoraatsgroep, maakte tot op het laatst deel uit van de werkgroep liturgie en groeide met haar kennis en deskundigheid uit tot zelfstandig voorgangster en coach van de werkgroep vrouwelijke voorgangers. Ook de Antilliaanse gemeenschap in Nederland wist haar als voorgangster te vinden.
In 2002 deed Imelda Rooijer professie als lekendominicaan. Ze had een wat stille plaats in de Dominicaanse Lekengemeenschap Nederland. Ze was graag bij de bijeenkomsten – al kon ze er niet altijd bij zijn vanwege haar afnemende gezondheid – en een aantal voor haar speciale zusters en broeders begroette ze altijd enthousiast met ‘daar zijn mijn engelen’.
Graag maakte ze haar medezusters en -broeders in persoonlijke gesprekken deelgenoot van haar kleurrijke levensverhaal. Imelda was van de mondelinge overlevering en de verhalende traditie: ze kon onvermoeibaar vertellen. Haar DLN-ledendossier is nagenoeg leeg: “Ik kan niet schrijven, dus ik doe dat niet” zo liet zij kort en bondig weten. Toch maakte ze vele jaren deel uit van de redactie van het dominicaanse tijdschrift Geloof voor Onderweg.
Onderwijs en toerusting geven waren haar op het lijf geschreven. Dat was op Curaçao al zo en via Het Steiger werd ze medewerkster van het toenmalige Dominicaanse Toerustingscentrum (DTC). Ze leidde vele kerkelijke vrijwilligers uit Rotterdam en omstreken in in de geheimen van de liturgie en werd lid van de diocesane commissie voor liturgie. Kritisch was ze op de lekenvoorgangers die ze had opgeleid; ze konden altijd rekenen op stevig maar oprecht commentaar. Altijd was ze weer trots als ze later haar leerlingen weer ontmoette en de oogst zag van wat ze gezaaid had. Haar eigen sterke innerlijke drang naar onafhankelijkheid en zelfstandigheid droeg ze over op anderen. Ze stimuleerde velen in het hebben van zelfvertrouwen en leerde menigeen om trots te zijn op zichzelf: je bent zoals je bent en zo is het goed.
Furieus kon ze worden als gerechtigheid in het geding was. Jongeren werden streng terecht gewezen als ze over de schreef gingen en je kon rekenen op een stevige wind van voren als mensen naar de mening van Imelda geen gelijke behandeling kregen – ook al was je dominicaan of bisschop. Kwam ze een haar nog onbekende medebroeder tegen, dan werd zo iemand verrast met de vraag: ‘Bent u een inquisiteur of een herder?’
Imelda zette zich in voor de emancipatie van vrouwen, met name van allochtone vrouwen. Samen met Doreen Hazel stond ze aan de wieg van de werkgroep voor womanistische theologie. Ook was zij lid van de werkgroep Salmiak van witte en zwarte vrouwen. Vanwege haar inzet voor de theologie van zwarte vrouwen en haar pastorale en maatschappelijke activiteiten in Nederland en de Nederlandse Antillen werd zij in 2006 onderscheiden met het lidmaatschap in de Orde van Oranje-Nassau. “Vroeger zou ik een lintje geweigerd hebben”, aldus Imelda bij die gelegenheid. “Ik was altijd een opstandige vrouw. Maar nu ik oud ben, word ik milder.”
Met het klimmen van de jaren kwamen ook de vergeetachtigheid en de lichamelijke gebreken, maar beide wist ze veelal meesterlijk te bedekken. Bij haar was je altijd welkom en het ging haar altijd goed.
Op 30 december werd het leven van Imelda Rooijer voltooid. De Dominicaanse Lekengemeenschap Nederland neemt afscheid van een unieke en strijdlustige medezuster en biedt haar oprechte medeleven aan aan haar gehele familie en andere dierbaren. Moge Imelda nu rusten in Gods Licht.
Naschrift: De gevolmachtigde minister van Curacao stuurde de familie van Imelda en de lekendominicanen een condoleancebrief. ‘Het feit dat het leven van mw. Rooijer in het teken van dienstbaarheid stond, is bewonderenswaardig. Moge deze voorbeeldige Curacaoënaar in vrede rusten.’
