Over 'Leven met Dominicus'

'Op de eerste plaats: voor lezers die van lezen houden. Ik houd van het vertellen van verhalen die je meenemen. Die niet alleen informatie overbrengen, maar ook een geest, een spirit. En ten tweede: voor mensen die nieuwsgierig zijn naar wat onze voorouders allemaal hebben geleerd over het leven, hoe ze dat hebben vormgegeven en wat wij daarvan kunnen leren. Want er verandert wel veel in de wereld, maar het is toch echt niet zo dat wij alles maar zelf moeten uitvinden. Ook de mensen die er voor ons waren zochten naar goed leven, naar waarheid, echtheid, evenwicht in rust en werk, enzovoorts.’

Je werkt veel voor en met mensen uit de dominicaanse gemeenschap in Nederland en daarbuiten, wat boeit je in deze mensen?

'Er is een soort natuurlijke verwantschap: ik voel de dominicaanse &rompstand’ aan. Daarnaast vind ik het spannend dat dominicanen het zo goed oneens kunnen zijn. Een debat of discussie kan pittig zijn, maar tegelijk blijft (meestal) de ondergrond broederlijk en zusterlijk. Debatten zijn er niet om te winnen, maar om alle partijen wijzer te maken, zelfs als ze het niet eens worden. Dat vind ik verfrissend, dat schept ruimte.

Tegelijk schieten mensen in de dominicaanse stroming soms ook door, hoor: dan worden hun goede eigenschappen hun tegendeel. Vrijheid wordt dan individualisme en onverschilligheid, nieuwsgierigheid wordt drukhoofdigheid, en democratie wordt bureaucratie.’

Welke persoonlijk verhaal in je boek heeft je persoonlijk het meeste geraakt? Waarom?

'Ik heb van elk van de verhalen genoten en geleerd. Sommige verhalen raakten me. Henk Jongerius raakt mijn verlangen excentrisch te zijn: te weten dat het niet om mij draait, en dat ik me kan toevertrouwen. Het mystieke vuur van Leo de Jong, de nuchtere wijsheid van Andre? Lascaris, het kwetsbare zoeken van Bep van der Wilk: prachtig! Daarnaast was de studie van de constituties een eye opener: in de eerste pagina’s van de dominicaanse 'wetgeving’ wordt die al drie keer gerelativeerd!

Maar het meest ben ik bezig geweest met het gesprek met Timothy Radcliffe, waarvoor ik naar Oxford reisde. Ik snap dankzij hem beter waarom volledig relativisme – 'als het maar waar is voor jou’ – een doodlopende weg is. Dat er dingen zijn die het waard zijn om voor te leven en desnoods voor te sterven – zonder dat je een absolutistische waarheidsprediker wordt. En dat we eerst van elkaar moeten houden en genieten, voor we in gesprek gaan over wat onze grond is.’