Van U is de toekomst, kome wat komt.’ Met dat favoriete citaat sloot zr. Baptiste Tuin o.p. zondag haar zeventien jaar in Zwolle af. In haar verkondiging bij de roeping van Mozes en de parabel van de zaaier duidde ze haar geloof: samenwerken vanwege &het Woord dat ruimte schept’.
Baptiste Tuin o.p.
Ooit heeft er een stem van vuur geklonken in de woestijn, die plek van eindeloze verlatenheid: &Ik heb de ellende van mijn volk in Egypte gezien en hun klacht gehoord. Ik daal af om hen te bevrijden, want mijn naam is Ik-ben-die-ben’.
En de mens houdt even de adem in bij die woorden. Onze God noemt zich: &Ik-ben’ – een geheimzinnige naam: simpel en tegelijk ongrijpbaar, een God als een belofte.
Mozes krijgt een opdracht en zoekt naar slimme uitvluchten. De Eeuwige – de stem uit het vuur – blijft geduldig antwoord geven tòtdat Mozes aankomt met: &Ik kan niet uit mijn woorden komen, vroeger al niet en nu nog niet. Stuur liever een ander!’
Dan is Gods geduld op en Hij roept iets in de trant van: &Wat zeur je nou? Je staat er toch niet alleen voor! Je hebt je broer Aaron en je zus Mirjam. Zij kunnen wat jij niet kunt!’
Het is een tekst, waaraan ik altijd weer mijn hart ophaal. Mozes wordt aangesproken op z’n eigenheid en verantwoordelijkheid maar altijd in samenhang met anderen en hún eigenheid en hún verantwoordelijkheid. Zo heb ik het ook ervaren en beleefd in de jaren van mijn pastoraat.
We leven in een periode van oud en nieuw, van behoud en vooruitgang, van groei, van hoop en gebrokenheid. Ik heb hier in dit Rectoraat en dit klooster bijna zeventien jaar kunnen leven en werken en dat dank ik aan een geest van ruimte, van bevrijding en op adem komen.
Dat heeft te maken met de Geest die waait waar ze wil in het hart van mensen, met de adem, de creativiteit, maar ook de tegendraadsheid in het verhaal van Jezus van Nazareth en in dit Rectoraat. Gaandeweg heb ik mijn eigen opdracht kunnen ontdekken, mijn eigen antwoord op menselijke levensverlangens en levensvragen, want een bestemming wordt nou eenmaal niet voltooid en klaar meegeven bij de aanstelling in een gemeenschap.
Pastor ben je niet, pastor word je, samen en temidden van mensen. Voor mij was het een gezond en gezegend klimaat om te kunnen werken en te geven wat ik in huis heb, tòt en met het maken van fouten.
Het is de ruimte die het waard is om zorgvuldig, aandachtig en voorzichtig behoed te worden. Waarom komen we anders hier bij elkaar? Wat zoeken we hier anders dan dat woord van waarheid, dat goede woord,die onderstroom van bezieling, die ons wordt gegeven, die messiaanse belofte?
Waarom zingen we anders van dat visioen van licht, dat doorbreekt in Jezus van Nazareth, liefste der mensen?
Laten we maar gewoon doen wat moet gedaan – om het Messiaanse verhaal verder te vertellen, om brood en beker te delen met elkaar, om de dominicaanse beweging hier in Zwolle dóór te dragen.
Woord dat ruimte schept..! Moge het zo zijn!
Zie ook: Laatste zusters gaan Zwolle verlaten. En: Predikvrouwen op zoek naar voltooiing.
