Bij haar afscheid op 15 februari sprak provinciaal overste Ben Vocking van de dominicanen het in memoriam uit.

Zuster Willibrorda werd geboren in Tilburg, op 23 juni 1919, als vijfde kind in een gezin van negen kinderen. Zij kreeg de namen Henriëtte Helena Maria. Haar ouders waren Fons van Nunen en Anna Ensink.

Aangetrokken door een folder ‘Missie in Nederland’ om sociaal werk te verrichten op Dominicaanse basis trad zij in 1947 in bij de Dominicanessen van het Allerheiligst Sacrament in het klooster van Bethlehem in Nijmegen. Na haar grote professie ging zij naar de kloosters van Leiden en Roermond. Zij volgde een opleiding voor gezinsverzorgster en maatschappelijk werkster.

In Roermond was ze personeelsfunctionaris van de Stichting Gezinszorg. Als maatschappelijk werkster heeft ze zeven jaar in Leiden voor de parochie bij de bejaardenbond gewerkt. Ze kwam met heel veel gezinnen in contact die grote financiële schulden hadden.

‘Door het omgaan met mensen heb ik geleerd mensen te laten praten en ze te helpen uit de zorgen te komen. Je had veel contact met instanties, je moest zorgen dat je daar iets voor hen gedaan kreeg, bijvoorbeeld dat je centen erbij kreeg. In die tijd was het maatschappelijk werk heel vaak op dat terrein. Je moet mensen meer aan het denken zetten, ze leren om zelf oplossingen voor het probleem aan te dragen, zorgen dat de mensen niet afhankelijk van jou worden, want dat is niet goed.’

Willibrorda heeft veel ellende en armoede gezien maar ook veel mensenkennis en levenservaring opgedaan. Het bezoeken van zieken en het werken in de parochie heeft zij ook altijd als haar grote taak gezien. Op 7 juni 1979 werd haar de eremedaille, verbonden aan de Orde van Oranje.Nassau, in goud toegekend.

In 1986 keerde zij van Roermond terug naar Nijmegen. Omstreeks 1994, toen de communiteit nog uit vijf zusters bestond, bleef het sluiten van het klooster een gevoelig onderwerp. Pas in 2002, toen in één week twee zusters overleden, kon de knoop worden doorgehakt en besloten ze van hun huis een hospice te maken. En dat is tot grote tevredenheid van zr. Willibrorda gebeurd.

Zijzelf verhuisde naar de Catharinahof, maar bleef grote belangstelling houden voor het hospice. Lange tijd ging zij eens per week naar de meditatiegroep in het voormalige klooster Bethlehem. Vaak ging zij ook naar het Dominicanenklooster in Huissen en het Trappistenklooster in Zundert.

‘Het Dominicaanse is voor mij: blijheid, vrijheid in gebondenheid. Gebondenheid, waarin je ook vrij moet zijn, dat vind ik belangrijk. Vrijheid kan op allerlei manieren, op vakantie gaan hoeft van mij eigenlijk niet, ik ga liever op retraite.’

Willibrorda (voor haar familie tante Jet) onderhield graag contacten met haar familie, vrienden en kennissen. Jan Boks heeft haar jarenlang met grote inzet en trouw en met kennis van zaken bijgestaan. Ze was een zeer hartelijke en beminnelijke vrouw, die met haar lach heel veel mensen voor zich innam.

Met de dood van Willibrorda nemen we tevens afscheid van de Dominicanessen van het Allerheiligst Sacrament, een stichting van pater Koolen. Heel veel hebben deze zusters mogen betekenen, met name in de Benedenstad van Nijmegen. En ze laten – naast de vele herinneringen – een prachtig monument na aan de mensen van Nijmegen: het Hospice Huize Bethlehem, dat sinds 23 december 2012 eigendom is van de Stichting Vrienden van Huize Bethlehem.