p dit ogenblik bepleiten sommigen dat de godsdienst moet verdwijnen achter de voordeur, een privé zaak is, geen rol in het publieke debat meer mag hebben. Maar volgens André Lascaris o.p. zien de voorstanders van deze opinie niet dat de wereld van de openbaarheid aan het verdwijnen is, en niet de wereld achter de voordeur.
André Lascaris o.p.
Mensen kleden zich informeel, ook bij crematies en huwelijken, politici geven hun carrière op om een gezin te stichten en theatervoorstellingen gebeuren in de intimiteit van het duister. Straten en pleinen zijn geen ontmoetingsplaatsen meer, maar gangen en kruispunten waarlangs het verkeer stroomt op weg van of naar huis.
Van de andere kant: wat vroeger intiem was en waarover men niet of nauwelijks sprak, ligt nu vaak op straat. Huiselijk geweld, seksueel misbruik en kindermishandeling zijn onderwerpen die het openbaar debat beheersen. Dankzij de sociale media hoef je de huiselijke kring niet te verlaten om te weten wat er in de wereld gebeurt of om contact te maken met andere mensen.
Niet de wereld van de huiselijkheid is aan het verdwijnen, maar juist het terrein van de openbaarheid. Als religie uit het publieke leven wordt verjaagd, komt ze via een andere weg krachtiger dan daarvoor in de openbaarheid terecht. We hoeven niet zo sterk te protesteren tegen pogingen de religie uit het openbare debat te verdrijven, want dit debat loopt zelf gevaar te verdwijnen.
Klik hier voor de volledige column van André Lascaris op de website van Nieuw W!J.
