ij het horen van het verhaal over de genezing van de doofstomme (Marcus 7,31-37) bleef dominicaan Henk Jongerius hangen bij de woorden en hij sprak weer normaal. Het deed hem terugdenken aan dat Kamerlid dat in een debat tegen de premier sprak: &Doe even normaal, man!’ Een meditatie in verkiezingstijd.
Henk Jongerius o.p. is dichter, meditatieleraar en prior in Huissen.
Wat is &normaal’? Is dat niet doorgaans dat mensen zich houden aan gangbare normen en waarden, liefst de mijne of de onze? En waar gaat het dan om? Dat alles blijft zoals het is? Dat wij een samenleving in stand houden waarin vrees voor alles wat anders is ons gedrag bepaalt? Dat de welgestelden kunnen houden wat zij hebben en anderen tot minderheden worden gemaakt? Zo maken wij een samenleving waarin de grote monden regeren en wij elkaar doof en stom maken. Is dat normaal?
Effata
Jezus hanteert verrassende normen: neemt de doofstomme apart en betoont hem daarmee respect. En daar blijft het niet bij: hij treedt binnen in de intimiteit van de doofstomme als hij hem aanraakt met speeksel. Er ontstaat een heel innige verhouding van Jezus met die mens wat zijn toppunt vindt in de woorden 'ga open’, Effata in het Aramees. Een van de weinig bewaarde woorden van Jezus in zijn eigen taal!
Hij zegt die woorden terwijl hij zijn ogen opslaat naar de hemel en met een diepe zucht spreekt. In die zucht klinkt het verlangen van God zelf op: dat mensen open gaan voor het visioen van een andere wereld die komen moet en zal. Een wereld waarin het goed is om te wonen, waarin mensen tot hun recht mogen komen om te zijn wie zij zijn. Waar mensen gelukkig mogen zijn en met name gekend en bemind worden – zoals wij dat ten diepste ook voor onszelf verlangen.
Gezien en gekend worden
De norm van ons handelen zal dan niet zijn dat wat wij normaal vinden, maar wat een ander nodig heeft om gezien en gekend te worden. Wij mogen tegen elkaar zeggen dat wij 'goed’ zijn, elkaar tot spreken roepen, ruimte geven. Alleen zo zullen wij ook zelf de diepste vreugde van leven mogen ervaren.
Bewerkte tekst van de preek van Henk Jongerius in de kloosterkapel van Huissen op 9 september 2012.
