raag iemand naar zijn of haar roeping, en er volgt een levensverhaal. Kees Nypels is lekendominicaan en vertelde in Presenteerblad, het periodiek van het rectoraat Zwolle, over zijn leven en keuzes. 'We moeten meer voor elkaar betekenen.’
Kees Nypels.
Google Kees Nypels en je komt kernwoorden tegen als de rozenkrans, lekendominicanen, Maatjeswerk, Pieterpad en de Kloosterkrant van Zwolle. Niet te googlen is dat hij twee dochters heeft en een fanatieke Bommelverzamelaar is.
Martinus
Kees groeide op in Alkmaar, tegenover de dominicanenkerk. Martinus was de huisheilige, nog steeds draagt hij een medaille met zijn beeltenis. Kees wilde al vroeg naar het seminarie maar moest daar stoppen, teleurgesteld. Hij ging werken, werd banketbakker, werkte in hotels en ging uiteindelijk lesgeven in het vak van banketbakker.
‘Op school in Zwolle werd ik aangesteld als vertrouwenspersoon, ik begeleidde leerlingen met problemen. Het mooiste vond ik wel dat ik mocht zorgen voor de “lastige” ouders. Mijn motto was: aandacht geven en jezelf blijven.’
Dominicanen
Kees en zijn vrouw Louise waren actief in de kerk, maar dat bleek een doodlopende weg. De enigen die nadien contact met hem opnamen waren Jan Groot en Henk Sechterberger vanuit de dominicanenkerk. Pas toen zijn vrouw bibliothecaris werd van het klooster ging hij steeds vaker de diensten van het rectoraat bezoeken, en kwamen de lekendominicanen op zijn weg.
‘Ik hoorde bij de eerste negentien lekendominicanen in Nederland. Het paste helemaal bij mij. Nadat ik professie had gedaan zei mijn dochter: “Papa is eindelijk thuis”.’
‘De pijlers van dat dominicaanse leven zijn gemeenschap, gebed en studie. Gemeenschap in relatie met de maatschappij. Gebed door de dagelijkse rozenkrans en studie naar de rozenkrans en de psalmen. En wat je je eigen maakt, moet jeverkondigen. Daarom ga ik geregeld voor in de vespers.’
Hij is er
Kees schrijft aan een stuk voor zijn kleinkinderen, over zijn geloof. ‘Ik kan gewoon niet zonder God. Hij is er, dat is voor mij zo zeker als wat. Ik heb geen concrete voorstelling van God; dat is voor mij ook niet van belang. Of God nu een man of een vrouw is of misschien wel helemaal geen persoon… dat interesseert me niet.’
‘Wat ik zeker weet is dat Hij het goede wil. Ziekte en dood zijn er voor iedereen. Daar zie ik onder andere een oproep in om je te bekommeren over de ander. Voor die ander ben jij op dat moment wellicht even God. God zit in kleine dingen.
Open kerk?
Kees is van harte lid van de DLN, de Dominicaanse Lekenbeweging Nederland. ‘Ik heb wel schrik voor wat er in de officiële wereldkerk gebeurt. Hoe lang houden we het vol een open kerk te zijn, die aandacht besteedt aan iedereen? Moeten we niet te veel concessies doen? Ik roep wel eens: we moeten meer voor elkaar betekenen, niet alleen steeds meer regels opleggen aan anderen. Waar zijn de echte herders?
Ontleend aan een interview door Ludo Hendrickx in Presenteerblad, het tijdschrift van de Dominicanenkerk Zwolle.
