Ik was 6 maanden zwanger van mijn jongste kind, toen mijn moeder een groot hartinfarct kreeg.’
Corinne van Nistelrooij OP
Haar gezondheid was al zwak en haar overlevingskansen waren klein. Huilend stonden mijn vader, broers, zus en ik (met mijn dikke buik) bij haar ziekenhuisbed. Ik had een hechte band met m’n moeder en ik wilde haar zo graag nog mijn kindje laten zien. Het kind waar ik zo naar uitkeek.
Mijn man en ik besloten om een echoscopie te laten maken zodat we mijn moeder nog het geslacht en de naam van het kind zouden kunnen vertellen. Die echo had nog heel wat voeten in aarde want in die tijd waren alleen medische redenen aanleiding voor een echo. Maar na veel zoeken en bellen lukte het uiteindelijk.
Toen we in het ziekenhuis naast haar bed zaten vertelden we haar dat we een zoon zouden krijgen en hoe we hem zouden noemen. Ze was zo blij met de komst van dit kind, ze straalde! Ze drukte de foto van de echo tegen haar hart, en zei met een knipoog:
‘Laat nu Heer, uw dienaar in vrede heengaan… Ik heb het heil aanschouwd.’
Ik begreep het toen niet helemaal. Ik studeerde nog geen theologie en was ook niet zo bijbelvast dat ik de tekst herkende. Maar ik voelde wel dat ze me geluk toewenste, toekomst, léven…
Deel van de overweging op het feest van de Heilige Familie (31 december) door pastor en lekendominicaan Corinne van Nistelrooij in Zwolle. Lees hier de hele tekst.
