n Oekraïne proberen dominicanen bij te dragen aan de ongebroken geest van de bevolking, Broeder Jaroslav Krawiec schreef een nieuwe brief via de Zwitserse website cath.ch.
De nieuwe brief is gedateerd op 15 januari en is in z’n geheel hier te lezen. In het Frans, maar Google Translate doet wonderen.
Jaroslav Krawiec is een Poolse dominicaan die in Kiev woont en werkt en leiding geeft aan de dominicanen in Oekraïne.
Ik hoopte met pater Misha en met de vrijwilligers van het Huis van Saint Martin de Porres mee te gaan met hun eerste humanitaire missie van het jaar naar Cherson.
Helaas maakte een plotselinge ziekte met hoge koorts dit onmogelijk. In plaats van drie dagen achter het stuur van een bus te zitten, bracht ik de tijd door in bed, gewikkeld in een slaapzak. Dus vergezelde ik mijn vrienden in mijn gedachten en gebeden.
Cherson en de omliggende dorpen bevinden zich momenteel in de frontlinie, aan de oever van de Dnjepr liggen. Pater Maxim zegt dat ze tussen Kerstmis en Nieuwjaar bijna 800 “aankomsten” telden, dat wil zeggen schoten van Russische artillerie, raketten, bommen of drones. Daardoor zien we minder mensen op straat. Lokale autoriteiten hebben geprobeerd gezinnen met kinderen te overtuigen om te evacueren, ook in naburige dorpen die steeds meer verwoest zijn door de oorlog die al 690 dagen duurt.
Flatgebouw in kiev na een russische aanval. Foto Jaroslav Krawiec
Eén van deze dorpen is Antonivka. Pater Misha vertelde me over een ontmoeting met een 80-jarige vrouw die in een verwoest huis woont: “Ik leef van dag tot dag. Als ik wakker word, kijk ik naar een icoon en zeg ‘Hallo, Jezus Christus.’ Wat gaan we doen vandaag?”
“We brachten haar kolen voor drie weken, en we hernieuwden onze pogingen om haar te overtuigen om met ons mee terug te gaan naar Fastiv”, zegt pater Misha, maar ze weigerde opnieuw. Zoals veel ouderen wil deze vrouw in haar dorp wonen, in haar huis, of liever gezegd in wat er nog van over is.
Ze is dankbaar voor alle hulp die we haar geven, en ze heeft gevraagd om de hond van haar buurman, Lushia, mee te nemen, die haar reis is begonnen naar een nieuw huis, dat ze in Fastiv zal vinden. Ik moet toegeven dat ik altijd ontroerd ben door de zorg die mensen die in zulke moeilijke situaties leven voor dieren hebben. Dit is de reden waarom pater Misha sinds het begin van de humanitaire missies nieuwe katten en honden naar Fastiv brengt.
Gisteren heb ik de zusters Orionisten gebeld die het tehuis voor alleenstaande moeders in Korotych, vlakbij Charkov, runnen. Wij hebben elkaar al een tijdje niet meer gezien. Ik houd van deze gesprekken met de zusters omdat er niet veel kritiek is op anderen, wat de plaag is van veel gezinnen en religieuze gemeenschappen. We proberen eenvoudigweg het goede dat we om ons heen zien te delen.
'Op de een of andere manier zie ik geen berusting of wanhoop'
Zuster Camilla sprak hartstochtelijk met mij over de mensen die ze ontmoette in de verwoeste dorpen rond Chuhuiv, waar ze, met de hulp van pater Leszek Kryży en zijn team van de Kerk van het Oosten en anderen met goede wil, erin slaagden een naaiatelier te openen in een verlaten woongebouw. Vrouwen uit naburige dorpen vonden er werk. ‘Op de een of andere manier zie ik geen berusting of wanhoop bij deze mensen’, zei zuster Camilla.
