en groep vooral jonge mensen uit Zwolle beleefden onder leiding van geestelijk verzorger Mara Feick en lekendominicaan Sieneke Spiegel een retraite in Huissen. Een verslag.
Overgenomen van www.dominicanenzwolle.nl, daar is ook meer beeldmateriaal te zien.
door Sieneke Spiegel OP
Elf deelnemers kwamen vanuit Zwolle en omgeving naar het Dominicanenklooster Huissen voor reflectie en oefening rondom het thema ‘luisteren’.
We organiseerden de retraite vanuit de dominicaanse gemeenschap in Zwolle. De deelnemers bleken uiteindelijk vanuit allerlei achtergronden aan te sluiten. Voor sommigen dus een eerste kennismaking met het katholieke kloosterleven, voor anderen een vertrouwde liturgie en sfeer.
We luisterende naar elkaar. We luisterden naar buiten, we luisterden naar binnen. Via ontmoeting, labyrintlopen, kennismaking met de gebedshoudingen van Dominicus, het lezen in ‘Leven met Dominicus’, verstilling en het volgen van de liturgie diepten we dit thema uit.
Zo gingen we de weg van luisteren, aandachtigheid, ontvankelijkheid – ze bleken bij elkaar te horen. Maar ‘luisteren’ bleek ook te gaan ook over grenzen: je kunt immers niet altijd luisteren naar anderen, maar hebt tijd nodig om je eigen binnenste te beluisteren, of stilte op te zoeken – daar waar misschien de stem van God of de spirituele werkelijkheid klinkt.
En andersom: om de stem van God te horen kun je je niet louter isoleren van je omgeving. Zoals Henk Jongerius zei: ‘Anderen worden dan voor mij ‘Woord van God’.’
Mara Feick
Mara Feick, geestelijk verzorger en oud-spotter, nodigde mij na haar wereldreis uit voor een kop koffie en we spraken over waar zij zelf tegenaan liep: ‘Er is een groot aanbod aan retraites, maar voor jongvolwassenen en starters zijn er weinig betaalbare en laagdrempelige retraites te vinden, terwijl er een grote behoefte is aan vertragen en verbinding.’
Ik op mijn beurt herkende de behoefte en herinnerde me wat mijn bezoeken aan kloosters in mijn studententijd me hadden gebracht. Als ik destijds niet op die manier had kennisgemaakt met deze vorm, was ik nu waarschijnlijk geen lekendominicaan geweest. Mara ontstak mijn vlam, en zo liepen we meteen naar het klooster om daar aan te kloppen bij programmamaker Henk Vogel: ‘Zullen we een retraite organiseren?’
Kaart op de logeerkamer in Huissen
Mara: ‘Na een korte brainstorm met elkaar kwamen we erop dat alles begint met luisteren – naar buiten en binnen, naar de natuur en het goddelijke. De dominicaanse spiritualiteit sluit aan bij die behoefte, inspireert en schept ruimte.’
‘Het was bijzonder te zien hoe iedereen zich openstelde om te luisteren en nieuwsgierig was naar zichzelf, de ander, en de dominicanen. Ik ben dankbaar dat we dit met deze fijne en open groep mochten ervaren en dat de kloosters hielpen met het faciliteren ervan.’
Henk: ‘Dominicus’ gebedshoudingen bleken een mooie, lichamelijke vorm van ontvankelijk en open zijn; daadwerkelijk luisterend bidden. Voor de één misschien toegankelijker dan de ander, maar voor allen een blikverruimende vorm. Bijzonder om mee te maken, en om hopelijk herhaaldelijk te organiseren!’
Er ontstond in no-time een diepere verbinding
Sieneke: ‘Er ontstond in no-time een diepere verbinding. De deelnemers met zichzelf en van daaruit met de verbondenheid met de ander. Dat was prachtig om mee te maken. Je bedenkt en hoopt van te voren wat je mooi zou vinden om te bereiken, en om dat dan te zien ontstaan zonder dat het moeite lijkt te kosten, is echt iets om een diepe buiging voor te maken.’
Margaretha, een deelnemer uit de groep, schreef ons na afloop: ‘De retraite in het Dominicanenklooster in Huissen bood mij uren vol met rust, reinheid en regelmaat. Elke activiteit van de dag gebeurde met de volle aandacht zonder enige haast, wat zorgde voor een serene sfeer.’
‘Het thema van de retraite was luisteren. Door samen in gesprek te gaan over wat luisteren nou eigenlijk daadwerkelijk is (zowel naar een ander als naar jezelf), kwamen we tot een diepere kern van de betekenis daarvan. Door samen momenten in stilte door te brengen, ontstond er een hele fijne sfeer waarin iedereen gewoon kon zijn. Dat was genoeg.’
Gedicht van een deelnemer
‘Na de eucharistieviering op zondag spraken we met broeder Henk Jongerius, een bijzondere ontmoeting. Met bedachtzame woorden sprak hij over het leven van de mens op aarde, maar benadrukte hij ook het belang van humor. “Het is belangrijk dat je het kind in jezelf bewaart.” Ik denk dat dit een heilzaam advies is voor eenieder, soms is het gewoon heel fijn om tussen alle serieusheid door even goed te lachen… als een onbezorgd kind!’
We zijn dankbaar en blij dat Huissen ons zo gastvrij heeft ontvangen en voor de steun door de dominicaanse gelederen in Zwolle. Ik zou zeggen: wordt vervolgd…
Sieneke Spiegel OP
